|
|
|
|
|
|
Zartes Düster
das alte düster kommt nicht mehr. alle nächte
wühlt es wo es nicht war: weiße hände umklammert
es schüttelt kleider aus schneidet rote rosen zurecht
das düster kommt nicht mehr: der wind betet nur
lässt seine bilder zu bruch schlagen am granitrand
in der erde selbst – es singt leise vor sich hin – zeit
älter als düster, und nachts rekelt die sonne sich schon
im zarten bett von butterblumen und wiesenkerbel
doch irre dich nicht wenn die bunte krähe die nacht
wieder aufkrallt – das wehe selbst – schlaf findet dich
nicht wenn sein fittich dich ohrfeigt, der einschlag
allerseits schweigt der granit wenn früher und später
die blumen wieder aufbrechen. doch dann singe ich schon
das mein düster so zart kommt. und wärs bloss um dich
Übersetzung aus dem Niederländischen: Ard Posthuma
Teer Duister
het oude duister komt niet meer. alle nachten ligt het
wakker van waar het niet was: witte handen houdt het
beet, het schudt jurken uit en knipt rode rozen bij
het duister komt niet meer. de wind bidt alleen maar
laat zijn beelden breuk slaan op de rand van het graniet
in de aarde zelf – het zingt zacht voor zich uit – tijd
ouder dan duister en de zon komt 's nachts al overeind
uit haar tere bed van boterbloemen en fluitenkruid
maar vergis je niet als de bonte kraai de nacht weer
openklauwt – het zere zelf – slaap kan je niet terug
vinden als zijn vleugels je luid bestormen, het inslaan
aan alle kanten zwijgt het graniet als eerder en later
de bloemen weer opbreken. maar ik zing echter wel
dat mijn duister zo teer komt. al was het maar om jou
Albertina Soepboer 18.10.2010
|
|
|
|
|
 |
