Alexandra Bakonika

Alexandra Bakonika lebt in Thes­saloniki, wo sie auch geboren wurde. Sie stu­dierte Medizin, ohne ihr Studium abzuschließen, arbeitete als Englischlehrerin. Sie ist Mitglied der Autoren­ver­einigung und der Lite­rarischen Gesell­schaft von Thes­sa­lo­niki, hat neun Gedicht­bände ver­öffent­licht und der jüngste ist „Das Tragi­sche und das Versteck der Sinne“, 2012. Ihr Werk wurde im Poesie Sym­posium Patras im Jahr 1994 vor­gestellt, und in der griechi­schen Kultur­stif­tung London. Ihre Gedichte wurden ins Englische über­tragen und in Indien ver­öffentlicht. In Kanada ist eine Ausgabe ihrer Gedichte in Vor­berei­tung. Gedichte von ihr wurden ins Deutsche, Schwedische und Albanische übersetzt.

Η Αλεξάνδρα Μπακονίκα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη ,όπου και ζει. Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Α.Π. Θ. χωρίς όμως να ολοκληρώσει τις σπουδές της. Εργάστηκε ως καθηγήτρια Αγγλικών. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, καθώς και της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Έχει εκδώσει 9 ποιητικές συλλογές και η πιο πρόσφατη είναι «Το τραγικό και το λημέρι των αισθήσεων» εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2012. Το έργο της παρουσιάστηκε στο Συμπόσιο Ποίησης της Πάτρας το 1994, καθώς και στο Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού στο Λονδίνο το 1996. Ποιήματά μεταφρασμένα στα Αγγλικά εκδόθηκαν στην Ινδία, επίσης στον Καναδά επίκειται πολύ σύντομα να εκδοθούν μεταφρασμένα της ποιήματα, άλλες μεταφράσεις ποιημάτων της έγιναν στα Γερμανικά, Σουηδικά, Αλβανικά.

Übersetzung: Jan Kuhlbrodt und Jorgos Kartakis
μτφρ. Jan Kuhlbrodt και Γιώργος Καρτάκης

1.

Er befahl

Er sagte diesen Satz, als ich mit ihm schlief, ich erinnere mich:
„Steh auf und mach mich an."
Es klang nach einem Befehl und gefiel mir nicht besonders.

Aber das Schlimmste kam noch:
Als wir uns anzogen, verlangte er,
dass ich ihm die Schuhe bringe.
Wie hypnotisiert
befolgte ich seinen Befehl.
Ich zog seine Schuhe mit meinem Fuß vorsichtig heran
– er hatte sie in eine Ecke geworfen –
und brachte sie ihm.
Er war verärgert, weil ich mich nicht gebückt hatte,
um sie aufzuheben.
Er hielt das für ein Versäumnis:
Ich sollte mich für ihn bücken,
ohne das Bücken gab es keine Unterwerfung.

* * *

Απαίτησε

Όταν πλάγιασα μαζί του θυμάμαι τη φράση του:
«Σήκω να μου δείξεις τα κάλλη σου.»
Μου φάνηκε σαν προσταγή και δεν μου καλοάρεσε.

Ήρθε και το χειρότερο:
Καθώς ντυνόμασταν απαίτησε
να του φέρω τα παπούτσια.
Λες και ήμουν υπνωτισμένη
του έκανα το χατίρι.
Σέρνοντάς τα προσεκτικά με το πόδι μου
-απ΄τη γωνιά που ήταν πεταμένα-
του τα έφερα.
Θύμωσε που δεν έσκυψα
και δεν τα πήγα με το χέρι.
Το θεώρησε παράλειψη εκ μέρους μου:
έπρεπε να σκύψω,
χωρίς σκύψιμο δεν μετριέται η υποταγή.


2.

Ende der 80er Jahre

Sie sangen ein Loblied auf New York,
dass es unvergleichlich sei, das ganze Business
und der Reichtum, der sich dort verbirgt.
Ich ignorierte sie und bin wieder in meinen Angelegenheiten versunken.

Nach New York war ich vor zehn Jahren gereist.
Trotz ihrer Energie und des hellen Glanzes
zeigte das Leben der Stadt ein eisiges, ein mürrisches Face.
Ich war nach einer Woche wieder weg.
New York ist mir eine winzige Erinnerung geblieben,
doch das war am Anfang
des letzten Jahrzehnts.
Heiße Begierde trieb mich,
steckte mich in Brand, während das Jahrzehnt verging.
Menschen schenkten mir einzigartige Momente
und ließen mich dann allein –
und es fällt mir immer noch schwer, das zu glauben.

* * *

Τέλος δεκαετίας του ΄80

Εκθείαζαν τη Νέα Υόρκη,
που είναι ασύγκριτη, εκεί οι μεγάλες δουλειές
και ο πλούτος.

Τους αγνόησα και βυθίστηκα πάλι στα δικά μου.
Στη Νέα Υόρκη ταξίδεψα μια δεκαετία πριν.
Παρόλο τον δυναμισμό και την εκτυφλωτικότητα
κάτι παγερό και αγέλαστο ανέδυε η ζωή της πόλης.
Έφυγα σε μια βδομάδα.
Η Νέα Υόρκη μού είναι μια απειροελάχιστη ανάμνηση,
αλλά συνέβη στην αρχή της δεκαετίας
που μόλις τελείωσε.
Οι υψηλότερες θερμοκρασίες πάθους με εκτίναξαν
και με πυρπόλησαν στα χρόνια της δεκαετίας
που πέρασε.
Πρόσωπα μου χάρισαν ανεπανάληπτες στιγμές
κι ύστερα μόνα τους με εγκατέλειψαν
– κι ακόμη δυσκολεύομαι να το πιστέψω.


3.

Menschliche Natur

Zwangsläufig im gleichen Milieu
habe ich sie von der Nähe erlebt:
Ihre gehässige und kalte Eigenliebe,
den Zwang, andere wild zu tyrannisieren,
ihre stillen Verbrechen.
Welch Abschaum.

* * *

Ανθρώπινη φύση

Αναγκαστικά μέσα στο ίδιο περιβάλλον
τους έζησα από κοντά:
τη μοχθηρή και ανάλγητη εγωπάθειά τους,
τη μανία τους να καταδυναστεύουν άγρια,
τα μυστικά τους εγκλήματα.
Τέτοια καθάρματα.


4.

Unbestechlicher Richter

Ich bin mit Trübsinn begabt,
wie melancholisches Dunkel herrscht er über mich.

Ich überprüfe meine Gedichte,
um herauszufinden, welches am Inhalt gebricht
und es zu verwerfen.
Der unbestechlichste Richter ist mein Trübsinn –
er sucht nach dem Wesentlichen.

* * *

Αδέκαστος κριτής

Έχω προδιάθεση στη θλίψη,
σαν μελαγχολικό σκοτάδι με διακατέχει.

Εξετάζω τα ποιήματά μου
να βρω ποιο χωλαίνει στο περιεχόμενο
και να το απορρίψω.
Ο πιο αδέκαστος κριτής για τους στίχους μου
είναι η θλίψη μου –
γυρεύει τα ουσιώδη.


5.

Insgeheim vereinigt

Manch Tröpfchen deines Speichels
schwebte in der Luft, als du laut sprachst
und lachtest, und als ich bei dir war
legte es sich auf meine Lippen.
Mehr als Weihwasser waren diese Tröpfchen,
und als sie sich in meinem Mund lösten, war es,
als ob ich insgeheim mich mit dir vereinte,
als nehme ich dich insgeheim in mich auf.
Mehr als Weihwasser war dein Speichel,
auch wenn wir uns noch nicht auf den Mund geküsst,
auch wenn tief mein Herz erbebt vor Angst,
dass du dich wieder entfernst und ich dich verliere –
dein Verhalten dann zeigt,
dass ich für dich nicht mehr zähle.

* * *

Μυστικά ενώθηκα

Κάποιες σταγονίτσες απ΄το σάλιο σου
αιωρήθηκαν στον αέρα, καθώς μιλούσες δυνατά
και γελούσες, κι όπως βρισκόμουν δίπλα σου
τις δέχτηκα στα χείλη.
Πιο πολύ και από αγίασμα οι σταγονίτσες απ΄το σάλιο σου,
κι όταν διαλύθηκαν στο στόμα μου
ήταν σαν μυστικά να ενώθηκα μαζί σου,
σαν μυστικά να σε έβαζα μέσα μου.
Πιο πολύ κι από αγίασμα το σάλιο σου,
κι ας μην έχουμε φιληθεί ποτέ στο στόμα,
κι ας τρέμει το φυλλοκάρδι μου
πως πάλι θα απομακρυνθείς και θα σε χάσω –
και η συμπεριφορά σου δείχνει
πως δεν μετράω πια για σένα.


6.

Die Probe

Auf der Probe der Theatergruppe,
sagte der Regisseur seinen Schauspielern wiederholt:
„Zieht den Kern der Gefühle unmittelbar,
drückt euch unvermittelt aus.“

Ich meine:
Auch Poesie verlangt vor allem,
dein geheimes Sein bis zum Äußersten
herauszusetzen.

* * *

Η πρόβα

Στο θίασο που έκανε πρόβα για τη θεατρική παράσταση
ο σκηνοθέτης συχνά επαναλάμβανε
στους ηθοποιούς του:
«Άμεσα βγάλτε έξω τον πυρήνα των συναισθημάτων,
άμεσα εκτεθείτε.»

Σκέπτομαι:
Ό,τι εξουθενωτικά ζητάει και η ποίηση,
τον απόκρυφο εαυτό σου να εκθέτεις,
μέχρις εσχάτων.


7.

Kirschen

Worte einer Migrantin aus Georgien:
„Ich arbeitete Tag und Nacht im Haus einer Greisin.
Ich litt, sie demütigte mich in einem fort.
Auch wenn ich nicht daran denken will,
es geht mir doch nicht aus dem Kopf.
Ich erinnere mich, wie sie die Kirschen auf einen Teller sortierte,
um sie zu essen.
An den Tellerrand legte sie die versehrten.
›Das hier sind deine‹, sagte sie, nachdem sie gegessen,
und wies auf die vertrockneten,
auf die angefaulten, die sie übrig gelassen.
Tägliche Demütigung."

* * *

Τα κεράσια

Λόγια μιας μετανάστριας από τη Γεωργία:
«Δούλευα μέρα νύχτα στο σπίτι μιας ηλικιωμένης.
Μαρτύρησα εκεί μέσα,
συνεχώς με ταπείνωνε.
Όσο κι αν το βγάζω από το μυαλό μου επανέρχεται.
Θυμάμαι πήρε κεράσια σ΄ένα πιάτο για να φάει,
άφηνε στην άκρη τα μαραμένα.
‹Αυτά είναι δικά σου›, μου είπε, όταν τέλειωσε,
δείχνοντας τα μαραμένα,
τα σχεδόν σκάρτα που έμειναν.
Ταπείνωση από μέρα σε μέρα».

    31.01.2014