Leonidas Kakaroglou

Leonidas Kakaroglou wurde 1952 in Chania geboren. Er studierte Bau­ingenieur­wesen und ver­öffent­lichte sieben Gedicht­bände. Seine Gedichte wurden in Lite­ratur­zeit­schriften ver­öffent­licht, in Theatern vor­gestellt und vertont. Das Leben und nichts ande­res ist sein erster Roman.

Ο Λεωνίδας Κακάρογλου γεννήθηκε το 1952 στα Χανιά. Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Ε.Μ.Π. Έχει εκδώσει επτά ποιητικά βιβλία: "Τοπία Κοριτσιών" 1981, "Σχεδόν Γκρό Πλαν" (εκδόσεις Πλέθρον 1986), "Στο λευκό του βυθού"
(Εκδόσεις Πλέθρον 1989), "Η συνήθεια των ημερολογίων" (εκδόσεις Πλέθρον 1995), "Μονάχα ο χρόνος ξέρει" (εκδόσεις Πλέθρον 2000), "Οι μέρες πριν τα χρόνια" (Εκδόσεις Οδός Πανός 2007), "Άδεια εξόδου" (εκδόσεις Οδός Πανός 2009). Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έχουν παρουσιασθεί στο θέατρο και έχουν μελοποιηθεί από Έλληνες συνθέτες. Το "Η ζωή και τίποτ' άλλο" είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.

Übersetzung: Jan Kuhlbrodt und Jorgos Kartakis
μτφρ. Jan Kuhlbrodt και Γιώργος Καρτάκης

1.

DER PLATZ DER TOTEN

Am säten Nachmittag
Versammeln sich die Toten
Auf dem Platz um mit ihren Angehörigen
Zu telefonieren

Sie halten die Telefonkarten fest in der Hand
Und bilden eine Schlange
Vor der Telefonzelle

Die Passanten sprechen
vor sich hin. „Woher seid ihr gekommen
die Stadt ist mit Vertriebenen überfüllt“
Und die Toten erwidern murmelnd:
„Keine Vertriebenen sind wir
wir sind Heimgegangene“

Heimgegangene

* * *

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΠΕΘΑΜΕΝΩΝ

Αργά το απόγευμα 
Οι πεθαμένοι μαζεύονται 
Στην πλατεία για να τηλεφωνήσουν 
Στους δικούς τους

Κρατάνε σφιχτά την κάρτα 
Και στέκονται στη σειρά 
Έξω από τον τηλεφωνικό θάλαμο

Οι περαστικοί που τους βλέπουν 
Μονολογούν: «Από πού ήρθατε πάλι εσείς 
γέμισε μετανάστες η πόλη» 
Κι αυτοί μ’ ένα μουρμουρητό τους απαντούν: 
«Δεν είμαστε εμείς μετανάστες 
μεταστάντες είμαστε»

Μεταστάντες


2.

DAS HAUS

Am späten Abend möchte ich nicht nach Hause kommen
Nicht weil keiner mich erwartet
Sondern weil, wenn ich die Tür aufschließe
Und tastend nach dem Schalter suche
Ich im Dunkel fürchte
Dass ich meine eigenen Hände berühre
Die sich seit dem Nachmittag hier herumgetrieben haben
Und ich an den Wänden entdecke
Wie die Zeit vergangen ist
Und keine Berührung
Den befleckten Wandputz
Die verwaschenen Farben tröstete

Das Haus, das ohne Menschen war

* * *

ΣΠΙΤΙ

Δεν θέλω να γυρνώ στο σπίτι αργά το βράδυ 
Όχι γιατί κανείς πια δεν με περιμένει 
Αλλά όταν ξεκλειδώνω την πόρτα 
Και ψαχουλεύω το διακόπτη ν’ ανάψω το φως 
Φοβάμαι μέσα στο σκοτάδι 
Μήπως κι αγγίξω τα χέρια μου 
Που από τ’ απόγεμα τριγυρνούν 
Ν’ ανακαλύψουν πάνω στους τοίχους 
Πως πέρασε ο καιρός 
Κι ούτ’ ένα χάδι δεν παρηγορεί 
Τους λεκιασμένους σοβάδες 
Τα ξεπλυμμένα χρώματα

Το σπίτι που άδειασε απ’ τους ανθρώπους του


3.

DAS MEDAILLON

Ich lauere vor deinem Haus herum 
Überall dunkel
Du wirst wohl nicht zu Hause sein

Ich schließe auf, ein wenig von deinem Duft zu empfangen

Aber das Haus ist leer
Weder Möbel
Noch Vorhänge
Auch kein Geruch

Alles ist weg, und damit auch du

Was soll ich jetzt mit diesem Schlüssel

Soll ich ihn in meiner Brieftasche aufbewahren
Wie eine alte Münze die durch die Hände
Vieler Menschen ging

Oder sollte ich ihn lieber
An einer Kette um den Hals tragen

Dann wüsste ich, warum ich ersticke
Wenn Traurigkeit mich befällt.

* * *

ΤΟ ΜΕΝΤΑΓΙΟΝ

Το σπίτι σου παραμονεύω 
Παντού σκοτάδι 
Εσύ θα λείπεις

Ξεκλειδώνω για να μυρίσω λίγο από σένα

Μα το σπίτι άδειο 
Ούτε έπιπλα 
Ούτε κουρτίνες 
Ούτε μυρωδιά

Έφυγαν όλα, κι έφυγες μαζί τους

Και τώρα τι θα το κάνω το κλειδί

Να το φυλάξω στο πορτοφόλι μου
Σα νόμισμα παλιό που από τόσων 
Ανθρώπων χέρια πέρασε

Ή να του περάσω καδένα 
Να το φοράω στο λαιμό

Να ξέρω γιατί πνίγομαι 
Όταν με πιάνει η λύπη


4.

Abends
Knarren die Stufen

Ich wache auf und denke
Du bist zurück und gehst
Die Holztreppe hinauf

Ich stehe auf um dich zu begrüßen

Aber die Treppe ist leer
Die Stufen knarren von allein
Sie haben sich an das Gewicht der Abwesenheit gewöhnen

* * *

Τα βράδια 
Τρίζουν τα σκαλοπάτια

Ξυπνώ και νομίζω 
Πώς γύρισες κι ανεβαίνεις 
Την ξύλινη σκάλα

Σηκώνομαι να σε χαιρετίσω

Όμως η σκάλα άδεια 
Τα σκαλοπάτια τρίζουν μόνα τους 
Συνήθισαν το βάρος της απουσίας


5.

DER GERUCH DER ZEIT

Ich nahm meinem alten Mantel
Aus dem Schrank
Den mit dem Riss unter der Achsel
Er riecht nach Naphthalin
Doch mit einem Flicken wird er wie neu aussehen

Als ich ihn vor dem Spiegel anprobiere
Und meine Gestalt darin betrachte
Denke ich über die Tage nach
Die durch das Loch meines Lebens rutschten

Kein einziger Flicken
Keine Stopfnaht
Verschönert sie
Das ganze Naphthalin der Welt
Verdeckt den Geruch der Zeit nicht

* * *

Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ξεκρέμασα από την ντουλάπα 
Το παλιό μου πανωφόρι 
Εκείνο με το σκίσιμο στη μασχάλη 
Μυρίζει ναφθαλίνη 
Μα καινούργιο θα φαίνεται μ’ ένα μαντάρισμα

Έτσι που το προβάρω στον καθρέφτη 
Και βλέπω το αντιφέγγισμά μου στο τζάμι 
Τις μέρες συλλογίζομαι 
Πού πέρασαν από την τρύπα της ζωής μου

Ούτ’ ένα μπάλωμα 
Ούτ’ ένα μαντάρισμα 
Δεν τις ομορφίζει 
Όλη του κόσμου η ναφθαλίνη 
Τη μυρωδιά του χρόνου δεν σκεπάζει

    26.03.2014