1.

Judas

Es war ein schweres Zugeständnis, geschehen zu lassen, dass der Abendwind ihm die Haare kämmte. Auch wenn er den letzten Kuss gab? – Das Fieber brannte in seinem Mund. Was, wenn Schmiergeld das Leben verschönert? Der Tod ist doch ein einziges Verstehen.

Ich empfand aber Mitleid mit ihm in seiner Verzweiflung, seinem Tun. Er war nämlich mein Freund. Er sah mich, als er unruhig schlief und sprang auf. Er wählte mich  aus der anonymen Menge und drückte mir die Hand – »Ich bezeugte niemals Schuld» sagte er «und ich zögerte nie, diese Wahl zu treffen, denn ich weiß immer, wo die Wahrheit liegt.«

* * *

Ιούδας

Ήταν μια δύσκολη υποχώρηση κι αυτή, να αφεθεί, και ο αέρας του βραδιού
να του χτενίζει τα μαλλιά. Τι κι αν έδωσε το τελευταίο φίλημα –
ο πυρετός τού έκαιγε στο στόμα. Τι κι αν τ' αργύρια ομορφαίνουν τη ζωή –
ο θάνατος ήταν η μόνη συγκατάβαση.

Μα εγώ τον συμπόνεσα στην απελπισμένη του κίνηση. Ήτανε φίλος μου,
μ' έβλεπε στον ανήσυχο ύπνο του και τιναζόταν. Με ξεχώρισε
στο ανώνυμο πλήθος και μου 'σφιξε το χέρι – «δε χώρισα ποτέ ευθύνες» είπε
«δε δίστασα στην εκλογή, ξέρω πάντα καλά, τι είναι αλήθεια».


2.

Nocturno

Noch eine verschwendete Nacht. Noch eine Nacht
unter den gleichen Sternbildern.
Noch eine Nacht lang werde ich deine Hände festhalten;
deine Augen, gleich einer Katze, sind wie die Terrasse
eines Hotels im Herbst
der Himmel kündigt Regen an und du weißt
wie rasch die Stunden verblassen und dass die Züge beginnen
nach Winterfahrplänen zu fahren
und ich weiß außerdem nicht, ob ich immer
jenen Riss in der Stimme erkennen werde, nur dich, oder einen Brief
ohne überhaupt an eine Antwort zu denken.
Noch eine verschwendete Nacht, ich in Kinderchören verloren
erinnere mich an das Weinen eines Kindes, wenn die Straßen ihre Lichter herunterdimmen.

* * *

Nυκτερινό

Ακόμα μια νύχτα σπαταλημένη. Ακόμα μια νύχτα
κάτω από τους ίδιους αστερισμούς.
Ακόμα μια νύχτα θα σφίξω τα χέρια σου΄
τα μάτια σου είναι γατίσια σα μια ταράτσα φθινοπωρινού ξενοδοχείου
ο ουρανός υπόσχεται βροχή και ξέρεις
πόσο χλομιάζουν οι ώρες, τα τρένα αρχίζουν χειμερινά δρομολόγια
κι ύστερα δεν ξέρω αν θ' ακούω για πάντα
εκείνη τη ραγισματιά στη φωνή, εσένα μονάχα ή ένα γράμμα 
δίχως καν σκέψη ανταπόκρισης.
Ακόμα μια νύχτα σπαταλημένη, χαμένος σε παιδικές χορωδίες
θυμάμαι ένα κλάμα παιδιού, όταν οι δρόμοι χαμηλώνουν τα φώτα.


3.

Bahnhof Litochoro

Seltsam erhellt in meinem Gedächtnis der Anfang.
Er ist das Leuchten hinter dem Abend,
wenn das Licht sich aus Winkeln zurückzieht,
eine chaotische Leere sich ausbreitet, als hörtest du
im Telefon in der offenen Leitung
durch Drähte eine Ekstase rauer Stimmen
am Abend im Bahnhof, in dessen Begleitung das Meer,
ein paar Felsen und eine Bucht, sich öffnend in eine horizontlose Weite,
die Sonne, wie an einem traurigen Sonntag in der Nähe von Burgen.

Ich werde den Lichtschein in der Station nie vergessen
die Wollust, die verdrängt noch Verlockung
des Fleischs, sich verwandelt in Zittern und Furcht,
die Agonie, erzeugt von erloschenen Stimmen an der Schwelle zur Nacht,
die Agonie, gemacht in der Einsamkeit unter den Vielen, 
die Agonie, spürst diese Einsamkeit noch im dich umschließenden Körper des andern,
die Einsamkeit in der Anderen Rausch.

Alles endet an dieser Grenze der letzten,
die Lichter im Saal brennen herunter und leise 
verlöschen die Schritte.
Betet für das Wachpersonal!

* * *

Σταθμός Λιτόχωρου

Παράξενα φέγγει στη μνήμη μου η αρχή. Είναι το φέγγρισμα
πίσω απ' το βράδυ, όταν το φως υποχωρεί απ' τις γωνιές,
όπως τα δίχτυα που απλώνουν στα τηλέφωνα κι ακούς
ένα ασυνάρτητο κενό μέσα στις ανοιχτές γραμμές,
μιαν έκσταση από άτεχνες φωνές μες απ' τα σύρματα,
το βράδυ στο σταθμό που συντροφεύει η θάλασσα,
δυο τρία βράχια κι ο κόρφος ανοιχτός δίχως ορίζοντα
κι ο ήλιος σα λυπημένη Κυριακή κοντά στα κάστρα.

Δεν θα ξεχάσω αυτό το φέγγος στο σταθμό
το πάθος που ξεπερνά την ευφροσύνη του κορμιού 
και από σάρκα γίνεται πνευματική αγωνία,
η αγωνία που φέρνουν οι σβησμένες φωνές στο κατώφλι της νύχτας
η αγωνία που φέρνει η μοναξιά δίπλα στον άλλο, η μοναξιά
μέσα στον άλλο, η μοναξιά μέσα στο πάθος του άλλου.

Όλα τελειώνουν στο τελευταίο σύνορο
χαμηλώνουν τα φώτα στο θάλαμο και σβήνουν
οι σιγανές πατημασιές. Προσευχηθείτε
για τις σκοπιές που αγρυπνούν!


4.

Die letzte Station

Jener Abend war wie kein anderer leicht salzig. Ich trank ihn
Tropfen für Tropfen, so wie ich dachte:
das was gegeben ist, spielt nicht mit Auslassungspunkten,
spricht nicht in der Sprache der Rückkehr: »Ich werde bei den ersten Regenfällen
  wiederkommen.«

Jener Abend war wie kein anderer leicht salzig. Ich trank ihn
wo du deine Lichter am Himmel eins nach dem anderen löschst,
und nichts kann wieder begonnen werden.

Und ich, der an jenen Abend nur denkt und nicht spricht –
die Augen feucht, feucht der Mund, die Haare nass
wie die Fensterscheiben in einem Waggon dritter Klasse
und du siehst vage,dass nichts mehr von Wert ist
in deinen locker verschränkten Händen und ausgefallenen Haaren.

* * *

Τελευταίος σταθμός

Αυτό το βράδυ στάθηκε το πιο γλυφό. Το ήπια
σταλαματιά σταλαματιά καθώς σκεφτόμουνα
πως ό,τι δόθηκε δεν παίζει με τ' αποσιωπητικά
δε μιλά τη γλώσσα της επιστροφής θα ξανάρθω με τα πρωτοβρόχια.

Αυτό το βράδυ έφυγε ακόμα ένας. Χάθηκε
εκεί που σβήνεις ένα ένα τα φώτα σου στον ουρανό
και τίποτα δεν είναι πια να ξαναρχίσει.

Κι εγώ να σκέφτομαι το βράδυ αυτό, να μη μπορώ να μιλήσω
τα μάτια υγρά, το στόμα υγρό, τα μαλλιά μουσκεμένα
σαν τα παράθυρα σ' ένα βαγόνι τρίτης θέσης
και βλέπεις αόριστα πως τίποτε πια δεν ωφελεί
μες στα χαλαρωμένα χέρια και στα πεσμένα μαλλιά σου.


5.


Ruinen von Palmyra

Während die Zeit vergeht, je mehr ich akzeptiere, umso besser verstehe ich,
warum du immer wichtiger wirst und die Bedeutung bekommst,
die die Menschen den Ruinen zuschreiben. Hier, wo alles
gekehrt wird - die Stätten aus Marmor, die Steine und die Geschichte -,
bleibst du und dein glühender Atem, um zu erinnern
an den Gang durch die Schönheit, das Eingedenken
all dessen was unmerklich in mir, krampfhaft im eigenen Verfall, stillstand, auch an die
Anderen, die ahnungslos in einen tiefen Schlaf fallen.

Während die Zeit vergeht und je tiefer ich
in den unbeweglichen Herbst eindringe, der mit seinem Licht
die Gehsteige wäscht und aufweicht, desto drängender zeigt sich mir
in der vergoldeten Gabe der Sonne ein Verlassen
von allem, was ich erwartet und nicht bekam, was die anderen erwartet
und ich verweigerte, da ich es nicht hatte, was ich leichtsinnig teilte, bleibe ich fremd
und verwahrlost.

Aber wenn ich in meinem zertrümmerten Gedächtnis
Ruinenbrocken wälze, finde ich eine Erwiderung in der Tiefe, denn die Marmorbrocken
die Steine und die Geschichte bleiben erhalten, um zu erinnern
an deinen Gang durch die Schönheit: eine Antwort darauf
was ich erwartet habe und doch nicht bekam.

* * *

Ερείπια της Παλμύρας

Όσο περνά ο καιρός και κάνω ένα προχώρημα
βαθύτερο μες στην παραδοχή, τόσο καταλαβαίνω
γιατί βαραίνεις κι αποχτάς τη σημασία
που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι. Εδώ που όλα
σκουπίζονται, τα μάρμαρα κι οι πέτρες κι η ιστορία
μένεις εσύ με την πυρακτωμένη σου πνοή για να θυμίζεις
το πέρασμα ανάμεσα στην ομορφιά, τη μνήμη
εκείνου που εσίγησε ανεπαίσθητα εντός μου
σφαδάζοντας στην ίδια του κατάρρευση κι ακόμα
τους άλλους που ανύποπτοι μες σε βαθύν ύπνο διαρρέουν.

Όσο περνά ο καιρός και προχωρώ βαθύτερα
στο ακίνητο φθινόπωρο που μαλακώνει πλένοντας
με φως τα πεζοδρόμια, τόσο βλέπω
στη χρυσωμένη δωρεά του ήλιου μια εγκατάλειψη 
για όσα περιμένω και δεν πήρα, για όσα
μου ζήτησαν κι αρνήθηκα μη έχοντας, για όσα
μοιράστηκα απερίσκεπτα και μένω
ξένος και κουρελιάρης τώρα.

Μα όταν 
μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω
ερείπια, βρίσκω απόκριση βαθιά γιατί τα μάρμαρα 
κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν 
το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά – απόκριση
για όσα περιμένω και δεν πήρα.


5.

Was mich für immer lähmt

Was mich für immer lähmt und dich
in mir vernichtet und sich für mich nicht interessiert
meine Hände und den Verstand unentschlossen sein lässt,
in drückender Trägheit
während ich die Verurteilten vom frühen Morgen an
bis in die Nacht
in meiner Gegend vorbeiziehen sehe,
und das Schlimmste, dass auch du
unter ihnen umherziehst, ich weiß,
der Tod kann es nicht sein. Denn es bindet
die Atemzüge an die Musik des Schlafes, entwaffnet
die Kümmernisse und versöhnt den Traum
mit dem glühenden Gedächtnis und alles verwandelt sich
in eine glänzende Inszenierung.

Was mich lange Zeit
träge und schwach gehalten hat, ja fast wehrlos,
scheint angesichts der Linderung der langjährigen Krankheit
eine blinde Hingabe an Ebenbilder aber auch
ein merkwürdiger Trotz,
dass wir uns vergeuden.

* * *

Ό,τι για πάντα με μουδιάζει

Ό,τι για πάντα με μουδιάζει κι οδηγεί
εσένα στο χαμό κι αδιαφορεί για μένα
κρατώντας μου τα χέρια και το νου
αναποφάσιστα, σε ένοχη απραξία
βλέποντας καταδίκους να περνούν
απ' το βαθύ το χάραμα ως τη νύχτα
μες στις γνωστές μου γειτονιές, και το χειρότερο
να περιφέρεσαι ανάμεσα εσύ, ξέρω πως δεν μπορεί
να είναι ο θάνατος. Γιατί χωνεύει
ανάσες μες στη μουσική του ύπνου, αφοπλίζει
καημούς και συμφιλιώνει τ' όνειρο
με την πυρακτωμένη μνήμη κι όλα γίνονται
λαμπρή σκηνοθεσία.

Ό,τι χρόνια με κράτησε
άπραχτο και φιλάσθενο, σχεδόν ανυπεράσπιστο
με το μαλάκωμα της μακριάς αρρώστιας, είναι 
προσήλωση τυφλή σε ομοιώματα κι ακόμα
παράξενη επιμονή να καταναλωθούμε.

Übersetzung: Jan Kuhlbrodt und Jorgos Kartakis