1

Zwei Gedichte für Anselm Kiefer

I

Wie ein Koffer
auf leeren Flughäfen
werde ich umhergekarrt
auf schwarzen Laufbändern,
die rostig knarren.
Sprießt Gras
auf der Hinterlassenschaft der Menschen,
die Menschen selbst,
trockenes Unkraut,
werden entsorgt.
Der Wind pfeift blutig rot.
Ein Flugzeug abseits
erbricht – im Sterben – Stroh.

II

Die Sonne pulsiert,
das Herz im Körper eines Jungen.

Fleisch zerfällt
wie abgestoßene Blätter,
die auf die Bäume zurückkehren,
diamantenen Ohrringen gleich
hängen sie
am Rand quadratischer Verse,
versteinert,
mit dem Meißel nicht zu formen.

Gras, trockenes,
wächst schon auf unseren Werken.

* * *

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΣΕΛΜ ΚΙΦΕΡ

Ι

Βαλίτσα
περιφέρομαι
σ’ άδεια αεροδρόμια
σε μαύρες ταινίες
που τρίζουν
σκουριά.

Χορτάριασαν
τα απομεινάρια των ανθρώπων
οι ίδιοι οι άνθρωποι
χόρτα ξερά
παραμερίζονται

σφυρίζει αίμα ο αγέρας.

Ένα αεροπλάνο παράμερα
βήχει – ετοιμοθάνατο – άχυρο.

ΙΙ

Πάλλεται ο ήλιος
καρδιά σε σώμα έφηβου.

Η σάρκα σαπίζει
φύλλα πεσμένα, γυρνούν στα δέντρα
σαν σκουλαρίκια διαμαντένια
κρέμονται
από τις άκρες τετράγωνων στίχων
απολιθωμένων
που δεν θα λαξευθούν ποτέ.

Χόρτα – ξερά –
ήδη φυτρώνουν στα έργα μας.



2

Dachrinne

Ich bin untröstlich
wie ein violetter Pinselstrich
auf einem morschen orangen Rohr.

Dachrinne.

Ich spucke Blut,
in das graue Kabel der Straßen
wickle ich
Fliegen ein.

Tod im Bauch.

Heute Nacht hebt das Meer sich
wie ein Rock.
Altes verrostetes Eisen
kommt zum Vorschein.
Es lässt sich nicht verschweißen,
versteht einander
nicht mehr.
Es rammt den Grund
und der scheidet Eiter aus.

* * *

ΥΔΡΟΡΡΟΗ

«Θάνατος στo στόμα»
Μ. Σαχτούρης

Απαρηγόρητος
σαν μοβ πινελιά
σε σαπισμένο πορτοκαλί σωλήνα.

Υδρορροή.

Φτύνω αίμα
στων δρόμων το γκρίζο
καλώδιο
μύγες τυλίγω.

Θάνατος στην κοιλιά.

Απόψε σηκώνεται η θάλασσα
σαν φούστα
Φαίνονται
σίδερα παλιά και σκουριασμένα
δεν συνενώνονται
ούτε συνεννοούνται
πια
χαράζουν το υπόβαθρο
εκκρίνοντας πύο.


3

HORIZONT

Deine Haut riecht nun
nicht nur nach Tod mehr
sondern auch nach Naphthalin.

Der Himmel gleicht
verstreuten Klumpen grauen Lehms,
mit einer flüchtigen Bewegung
löst du sie langsam,
wenn du willst.

In der Ferne
trennst den Horizont du auf
leicht
du ziehst sanft am Faden
von links nach rechts
und es erscheint dahinter
genau das gleiche Bild.
Ein Alptraum.

Vom Himmel regnen weiße Laken.
Deine Hände
sind verlassene Fahrräder.

* * *

ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ

Το δέρμα σου αποπνέει πια
πέρα από θάνατο
και ναφθαλίνη.

Κομμάτια ξέχωρα γκρίζα της λάσπης
όμοια ο ουρανός
με μια κίνηση ανεπαίσθητη
τα ξεκολλάς αργά
– εφόσον θέλεις.

Στο βάθος
τον ορίζοντα
σαν μια κλωστή
εύκολα τον αποξηλώνεις
τραβάς γλυκά
από τα αριστερά προς τα δεξιά
και αποκαλύπτεται
η ίδια απαράλλαχτη εικόνα.
Σαν εφιάλτης.

Βρέχει ο ουρανός λευκά σεντόνια.
Τα χέρια σου
ποδήλατα παρατημένα.


4

HÄNDE

ich habe meine Hände verliehen
wo sind sie jetzt
andere borgten sich Beine
und wieder andere den Kopf
sie brüllen hängen und man sieht es tropft das Licht
ich habe nicht erwartet dass uns Rasiermesser zerreißen würden wie Bäume
die Teerzeit teilen wir uns in Waggons
ich bin so dämlich sagt mein Sitznachbar
wirst du meiner Gutsten schreiben der Tote weint
weil er so ungebildet dass er zwar tot ist
doch noch immer mit mir spricht
mir fehlen die Hände
ihn zu beruhigen

* * *

ΤΑ ΧΕΡΙΑ

Τα δάνεισα τα χέρια μου
πού ʼναι τα χέρια μου;
άλλοι χρωστούν τα πόδια τους
κι άλλοι την κεφαλή τους
γαβγίζουν κρεμασμένοι στάζει φως
δεν το περίμενα ξυράφια δέντρα να μας σκίζουν

Τον χρόνο-πίσσα στα βαγόνια μοιραζόμαστε
δεν ξέρω γράμματα μού λέει ο διπλανός
− Θα γράψεις στην καλή μου; κλαίει νεκρός
που γράμματα δεν ξέρει, που ʼναι νεκρός
  και μου μιλά ακόμη

Δεν έχω χέρια πια
  να τον καθησυχάσω

Übersetzung: Jan Kuhlbrodt und Jorgos Kartakis