1.

Κakopetriá *

Restaurants zwischen Bäumen versteckt.
Um sie zu erreichen, 
musst du durch Vogelnetze gehen.
Kleine Hotels suchen nach Gleichgewicht
an steilen Wegen,
Häuser verstreut, kreuz und quer,
geklammert an die Hänge von Hügeln,
aus ihrer Einfachheit
schauen Kindergesichter hervor.
Was wird also geschehen,
wenn ich diese Landschaft
vom Fensterrand ziehe,
wenn ich sie mitnehme
wie eine große lebende Erinnerung?
Wird das Plätschern des Wassers
immer noch herüber dringen?
Wird der Berg dort
fest stehen bleiben?

* Dorf auf dem Berg Troodos auf Zypern

* * *

Kακοπετριά*

Eστιατόρια χαμένα μεσ’ τα δέντρα.
Για να μπεις και να καθίσεις πρέπει να περάσεις
μέσα απ’ τις φωλιές των πουλιών.
Mικρά ξενοδοχεία ψάχνουν για ισορροπία
πάνω στους ανηφορικούς δρόμους,
σπίτια διάσπαρτα εδώ κι εκεί,
γαντζωμένα στις πλαγιές των λόφων,
μέσα απ’ την απλότητα τους
ξεμυτίζουν παιδικά προσωπάκια.
Tι θα γίνει λοιπόν
αν αποσύρω το τοπίο
από τα όρια του παραθύρου,
αν το πάρω μαζί μου
σαν μια μεγάλη ζωντανή ανάμνηση;
Θα συνεχίσει να ακούγεται το κελάρυσμα του νερού
από απέναντι;
Tο βουνό θα μείνει ακίνητο;

* Ορεινό χωριό στο όρος Τρόοδος


2.

Die Geigenkästen

Die Musikinstrumente sind Ausdruck unseres Dranges
etwas anderes zu hören,
als unsere blöden Stimmen.
Durch die Violinklänge aber
verstehst du die Bedeutung des Schweigens
und des Todes.
Die Geiger sollten Zwerge sein;
Wenn sie sterben, kann man sie dann
in den Kästen ihrer Violinen begraben.

* * *

Oι θήκες των βιολιών

Tα όργανα είναι η ανάγκη μας
να ακούσουμε κάτι άλλο,
εκτός από την ηλίθια φωνή μας.
Όμως μέσα απ’ τους ήχους του βιολιού
καταλαβαίνεις τη σημασία της σιωπής
και του θανάτου.
Oι βιολιστές θα έπρεπε να’ ταν νάνοι·
όταν πεθαίνουν να τους θάβουν
μέσα στις θήκες των βιολιών τους.


3.

Fata Morgana in Paris

Marsch durch Paris.
Unerwartet.
Wir marschierten in Richtung Notre-Dame.
Goldrote Uniformen der Schwertträger
auf den Straßen die Exkremente der Pferde
sich küssende Paare
die Seine eine müde Bejahung
Touristen die ihr Ziel suchten
Souvenirs und die bizarren Schlangen der Schauwütigen.
Bald werden die Glocken läuten
und nach Plan
wird Quasimodo unter starkem Beifall
in die Luft springen.

* * *

Παριζιάνικη οφθαλμαπάτη

Παρέλαση στο Παρίσι.
Aπροσδόκητη.
Kατευθυνόμασταν προς την Παναγία των Παρισίων.
Oι χρυσοκόκκινες στολές των λογχοφόρων
τα περιττώματα των αλόγων στο δρόμο
ζευγαράκια που φιλιούνταν
ο Σηκουάνας μια κουρασμένη κατάφαση
τουρίστες να ψάχνουν το σωστό μέρος
σουβενίρ και περίεργες ουρές περιέργων.
Σε λίγο θα χτυπήσουν οι καμπάνες
και με βάση το πρόγραμμα
ο Kουασιμόδος θα πηδήξει στο κενό
καταχειροκροτούμενος.


4.

Das Nicht-Verwirklichte

Wie viel Regen aus Sorge der Wolken
nicht fiel
schwarz der Himmel
er lag in Wehen
viel Regen wollte er
regnete aber nicht.
Eine unsichtbare Wand des Bedenkens
je höher du kletterst
umso höher sie wächst
an ihr brechen
die hohen Wogen
einer uneingestandenen
verschütteten Liebe
sie verhindert geschickt
dass die Leben trocknen zugleich
dass sie sich
auf der Grenzlinie ergießen
zwischen Festland und Meer
torkeln.
Was wird aus alldem
das nicht geschah?
Fragtest du mich.
Es wird hinter Traumdämmen gespeichert, denke ich
und von dort aus wird es in durstige Zukunft
geleitet
über Nebenflüsse die sich winden
und jenseits der Landkarten verschwinden
um tropfenweise das Nicht-Verwirklichte
auszugießen.

* * *

Το απραγματοποίητο

Πόση βροχή δεν έπεσε
από τους δισταγμούς των σύννεφων
μαύρος ήταν ο ουρανός
κοιλοπονούσε
νερό πολύ να βρέξει ήθελε
δεν έβρεξε.
Αόρατος τοίχος ο δισταγμός
όσο τον ανεβαίνεις
τόσο πιο πολύ ψηλώνει
πάνω του σπάνε
κύματα ψηλά
έρωτα έγκλειστου
στο ανομολόγητο
εξίσου επιδέξια αποτρέπει
ζωές στεγνές να βρέξουν
που τρεκλίζουν
στη μεθόριο
της στεριάς με τη θάλασσα.
Τι γίνονται όλα αυτά
που δεν έγιναν;
με ρώτησες.
Σε ονειροφράγματα υποθέτω αποθηκεύονται
και από εκεί διοχετεύονται
σε μέλλον διψασμένο
με παραπόταμους που εκτείνονται
και χάνονται πέρα από τους χάρτες
σταγόνα-σταγόνα να ποτίζουν
το απραγματοποίητο.


5.

Lethe

drängend und schwer
die Leere die du hinterlässt ist nicht
zu füllen.
Ich versuche es
mit einem provisorischen Verband
dem Vergessen
zu überdecken,
aber es bleibt, das Verlangen nach dir
in Gedanken kaum zu bezwingen
sehnt sich nach Materie
wimmert.
Wie kann es sein,
dass das Nicht Existente weiß,
was ihm fehlt?
Welcher Vergessliche bestimmt
die Vorschriften der Vergesslichkeit
für das alles, was endgültig verschwindet
jenseits dessen und über dem
was unsere Tage
ertragen können?
Ein Alleskönner, unbekannt,
sorgt mit Präzision dafür
dass das Fehlen
so sehr präsent ist.
Als ob es etwas gäbe,
was der Zeit innewohnt
sie zu ertragen.

* * *

Λήθη

Βαθύ πολύ βαθύ
αυτό που δεν γεμίζει
η απουσία σου.
Κάνω να το καλύψω
με πρόχειρο επίδεσμο,
της λήθης
αλλά επιμένει να ζητά μόνο εσένα
εξαναγκάζοντας το άυλο
για ύλη να σφαδάζει
και να κλαίει.
Πώς γίνεται εκείνο που δεν υπάρχει
να ξέρει τι του λείπει;
Ποιος επιλήσμων ορίζει
τις προδιαγραφές της λησμοσύνης
όσων οριστικά θα εκλείψουν
πέραν και πάνω
απ’ ότι οι μέρες μας
τους δόθηκε ν’ αντέχουν;
Πολυτεχνίτης άγνωστος
με ακρίβεια φροντίζει
η έλλειψη τους
βαριά να πέφτει
Σαν να υπήρχαν.