1

Jeans und T-Shirt

Manchmal denkst du zurück und erinnerst dich,
nicht an die Kleider, die du trugst,
um dich kokett in den Augen der Männer zu spiegeln,
sondern an die eher einfachen Klamotten,
in denen du deine neunzehn Jahre gekleidet hattest,
die langsam von dir abfielen.
Deine mädchenhafte Schüchternheit
hielt sie noch
und Körper an Körper
besiegte die Liebe sie doch
beim zärtlichen Ringen.
Körper an Körper
Ader an Ader
wurde die Haut überrascht
von seinen Händen berauscht,
dass auch sie von dir abfallen
wollte.
Jeans und die T-Shirts,
an die einfachen Klamotten denkst du zurück
und erinnerst dich
an das Schaudern
deines neunzehnjährigen Körpers.

* * *

Τα τζην και τα μακώ

Καμμιά φορά γυρίζεις και θυμάσαι
όχι φορέματα που ντύθηκες
και καθρεφτίστηκες φιλάρεσκα
μες των αντρών τα μάτια,
μα κάτι ρούχα ταπεινά,
πού΄ χες μ΄ αυτά τα χρόνια σου τα δεκαεννέα ντύσει
και πέσαν από πάνω σου αργά.
Η κοριτσίστικη ντροπή σου τα κρατούσε
και σώμα με σώμα δύσκολα
ο έρωτας νικούσε στο τρυφερό το πάλεμα.
Σώμα με σώμα
αίμα με αίμα
μέθαγε στα χέρια του το ξαφνιασμένο δέρμα
πήγαινε από πάνω σου να πέσει
και αυτό.
Τα τζην και τα μακώ
τα ταπεινά τα ρούχα γυρίζεις και θυμάσαι
το ρίγος του κορμιού
των δεκαεννιά χρονών.

2

UMZUG

I
Gestern bin ich zwei Straßen weiter gezogen.
Ich lüftete das fremde Haus gründlich durch,
aber es riecht noch immer nach Essen,
nach Zigararettenrauch,
nach Atem auch.
Gestern bin ich
um eine Einsamkeit weiter
gezogen.

II
In dieses Haus
werden weniger Verwandte,
weniger Freunde kommen.
Sie werden nicht einmal erfahren,
dass ich umgezogen bin,
sie werden nicht klingeln.
Ich sortiere die Sachen aus.
Es leert sich ein weiteres Haus.
Bücher, Platten – unnütz jetzt,
Kram, angesammelt
von Umzug zu Umzug
kam heil hier an.
Zwischen den Heimen grüble ich und zähle,
mir kamen Menschen abhanden,
Menschen, die ich liebte.

III
Die Erinnerung an ihren Geruch,
an ihre Worte, landete hier wohlbehalten.
Auf einer Hand voll Fotos
entwickelt sich mein Leben.
Die Verwandten, die doch nicht erfahren würden, dass ich umziehe,
die Bekannten, die doch nicht klingeln würden:
doch schon am ersten Tag im neuen Haus
war es von Menschen überschwemmt,
Menschen die ich liebte,
die ich verlor,
und ich kam kaum merklich
um eine Einsamkeit weiter.

IV
(Für Tasos Porfyris)

Ich wechselte Wohnungen und Städte.
Ich war zwölf, als wir unser Haus verließen,
das steinerne, das zweistöckige,
dessen Eckpfeiler von Meistern aus Lagada gebaut wurden.
In den Wandputz der guten Stube - indigofarbiger Kalk -
ritzte ich die einsamen Reisen der Kindheit.
Vom Balkon aus betrachtete ich die Banden der Kinder,
die Brautzüge und Beerdigungen:
Szenen eines ganzen Lebens
und eines unerschütterlichen zudem, dachte ich,
unerschütterbar wie die Berge Taygetos und Tetrasi mir gegenüber.
Wir verließen den Webstuhl, den Wandschrank,
die Ölfunzel, den Kessel, das Kohlebügeleisen.
Wir schlossen mit schwerem Schlüssel die Tür
und versteckten ihn an seinem Platz,
als würden wir am Abend zurückkommen.
Vorne gingen Mutter und Vater,
und das beladene Eselchen,
dann ich mit meinem Großväterchen –
wir gingen im ersten Regenguss.
Sie ließen mich den schwarzen Stockschirm halten,
und der Wind riss ihn mir weg.
Mit der anderen Hand hielt ich mein Großväterchen,
der zurückschaute bald –
Komm, Großväterchen, wir kommen gleich an, ich zog an seiner Hand,
und meine Augen vergossen Tränen
für den Opa, der zurückschaute,
für das Leben, das wir verließen und die Dinge, die blieben,
die alt waren plötzlich und unbrauchbar.
Wir gingen hin zu den Fluren, den Mosaikböden,
aufs Geratewohl marschierten wir los
mit meinem alten Großväterchen im Gepäck.
O, dieser eine Umzug bei Regen,
diese Prozession durch mein Dorf,
aus meinem Dorf heraus in die Ferne.
Egal ob es regnet oder nicht:
bei jedem neuen Umzug
verlasse ich das Haus von einst.

V
Zuletzt begann ich, Dinge fortzuwerfen:
Möbel, Bücher und Klamotten.
Ich nehme weniger mit,
immer weniger nehme ich mit.
O, würden die Sachen doch wieder auf das Eselchen passen,
bis ich federleicht den letzten Umzug mache
und trage dabei nur mein gutes Kleid.

* * *

Μετακόμιση

 

I

Χθες μετακόμισα δυο δρόμους παραπέρα.
Αέρισα καλά το ξένο σπίτι
αλλά μυρίζει ακόμα φαγητά
τσιγάρα
αναπνοές.
Χθες μετακόμισα
μια μοναξιά
πιο πέρα.

ΙΙ

Σ΄ αυτό το σπίτι θα ’ρθούν
λιγότεροι συγγενείς
θα’ ρθούν λιγότεροι φίλοι.
Δε θα το μάθουν καν πως μετακόμισα
δε θα χτυπήσουν το κουδούνι.
Τακτοποιώ τα πράγματα. Άλλο ένα άδειο σπίτι.
Βιβλία ,δίσκοι- άχρηστοι πλέον,
μικροπράγματα,
από μετακόμιση σε μετακόμιση
έφτασαν σώα ως εδώ.
Από σπίτι σε σπίτι αναλογίζομαι, μετρώ,
έχασα ανεπαίσθητα
ανθρώπους που αγαπούσα.

ΙΙΙ

Η ανάμνηση από τη μυρωδιά τους ,
η κουβέντα τους, έφτασε αλώβητη ως εδώ.
Λίγες φωτογραφίες
ανάμεσά τους ξετυλίγουν τη ζωή μου.
Και ας μη μάθουν καν πως μετακόμισα.
Κι ας μη χτυπήσουν το κουδούνι.
Πρώτη μου μέρα στο καινούργιο σπίτι
το κατέκλυσαν
άνθρωποι που αγάπησα,
που έχασα,
και έφτασα ανεπαίσθητα
μια μοναξιά πιο πέρα.


IV

(Στον Τάσο Πορφύρη)

Άλλαξα σπίτια, πόλεις.
Δώδεκα χρόνων αφήσαμε το σπίτι μας
το πέτρινο, το δίπατο,
που τ΄ αγκωνάρια του έχτισαν Λαγκαδιανοί μαστόροι.
Στης σάλας τον παλίμψηστο σοβά –ασβέστης στο λουλάκι-
χάραζα της παιδικής μου μοναξιάς ταξίδια.
Απ΄ το μπαλκόνι αγνάντευα συμμορίες παιδιών
νυφιάτικες πομπές
κι ολοφυρμούς,
σκηνές ζωής ολάκερης
κι απαρασάλευτης ενόμιζα
σαν τον Ταΰγετο αντίκρυ μου και το Τετράζι.
Αφήσαμε τον αργαλειό και τον κομό,
τη λάμπα, το λεβέτι μας, το σίδερο.
Κλειδώσαμε με το βαρύ κλειδί
το κρύψαμε στη θέση του
σα να ΄ταν να γυρίσουμε το βράδυ.
Μπροστά η μάννα κι ο πατέρας μου
το φορτωμένο γαϊδουράκι
πίσω εγώ με τον παππούλη μου,
ραγδαίο πρωτοβρόχι.
Μία ομπρέλα αντρική μου είχαν δώσει να βαστώ
και ο αέρας μου την έπαιρνε.
Από το άλλο χέρι κρατούσα τον παππούλη μου
που κάθε τόσο πισωγύριζε
έλα παππούλη φτάνουμε και τον τραβούσα από το χέρι
και έτρεχαν τα μάτια μου
για τον παππού που πισωγύριζε
για τη ζωή που αφήναμε με κείνα πίσω τα πράγματα
που ξαφνικά τα ΄παν παλιά.
Πηγαίναμε στα μωσαϊκά, στα χωλ,
στα κουτουρού πηγαίναμε
μ΄ έναν παλιό παππούλη.
Ώ εκείνη η μετακόμιση
με τη βροχή ,το πισωγύρισμα
με το χωριό μου που ξεμάκραινε
βρέξει δε βρέξει πια σε κάθε μετακόμιση
το ίδιο εκείνο σπίτι αφήνω.

V

Τελευταία άρχισα να πετάω πράγματα
ρούχα έπιπλα βιβλία.
Παίρνω μαζί λιγότερα
παίρνω όλο και πιο λίγα-
ώ να χωρούσαν πάλι κάποτε
σε ένα γαϊδουράκι
ώσπου να φύγω πούπουλο
στην τελευταία μετακόμιση
με μόνο το καλό μου το φουστάνι.

3

DIE NACHTIGALL

Es singt ein Mann
auf diesem Rohbau gegenüber,
singt selten nur ein ganzes Lied
singt immer nur Passagen
oder den Refrain allein.
Und dieser dumpfe Lärm wenn er die Nägel einschlägt
hält den halbnackten Mann
in der Sonne gefangen wie die Melodie
ihren Kummer.
Auf jenem Grundstück mit den mickrigen Bäumen
nistete auch eine Nachtigall.
Der kleine Vogel ist schon davon
und auch der Zimmermann wird verschwinden.
Auf einen Schlag erklang sein Zwitschern,
unerwartet in der Stadt
tönte auch die Nachtigall.

* * *

Το αηδόνι

Ένας άντρας τραγουδάει
στο απέναντι γιαπί,
σπάνια τραγούδι ολόκληρο
μια δυο στροφές
και το ρεφραίν μονάχα.
Κι αυτός ο ήχος ο ξερός καθώς καρφώνει τις σανίδες
κρατάει τον άντρα τον ημίγυμνο
αιχμάλωτο στον ήλιο, τη μελωδία αιχμάλωτη
στον ίδιο τον καημό της.
Εκεί στο ίδιο οικόπεδο στα ταπεινά του δένδρα
φώλιαζε ένα αηδόνι.
Το αηδονάκι πάει πια
κι ο μάστορας θα φύγει.
Ανέλπιστο και το δικό του το κελάηδημα,
ανέλπιστο στην πόλη
το αηδόνι.

Übersetzung: Jan Kuhlbrodt und Jorgos Kartakis