|
|
|
poeten | |
loslesen | |
gegenlesen | |
kritik | |
tendenz | |
news | |
links | |
info | |
verlag | |
poet | |
|
|
|
|
|
Antonis Fostieris
Antonis Fostieris Antonis Fostieris wurde 1953 in Athen geboren. Er studierte Jura in Athen und Geschichte des Rechts in Paris. Zwischen 1971 und 2007 veröffentlichte er neun Gedichtbände. Seine Gedichte wurden in viele europäische Sprachen in zahlreiche griechischen und internationale Anthologien aufgenommen. Er erhielt u.a. den Internationalen Kavafispreis (1993) und den Nationalen Poesie Preis (2004). Die Athener Akademie verlieh ihm im Jahr 2010 für sein Gesamtwerk den Poesiepreis der Kostas- Ο Αντώνης Φωστιέρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953.Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και Ιστορία Δικαίου στο Παρίσι. Έχει εκδώσει τα ποιητικά βιβλία: "Το Μεγάλο Ταξίδι", "Εσωτερικοί χώροι ή Τα είκοσι", "Ποίηση μες στην Ποίηση", "Σκοτεινός Έρωτας", "Ο διάβολος τραγούδησε σωστά" , "Το θα και το να του θανάτου", "Η σκέψη ανήκει στο πένθος", "Πολύτιμη Λήθη" , "Ο ήχος του σφυγμού" , "Ποίηση 1970–2005" (συγκεντρωτική έκδοση όλων των συλλογών, Καστανιώτης). Η ποίησή του έχει μεταφραστεί και εκδοθεί σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες και έχει περιληφθεί σε πολλές ελληνικές και ξένες ανθολογίες. Έχει τιμηθεί με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη, με το Βραβείο Βρεττάκου του Δήμου Αθηναίων, με το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού Διαβάζω και με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (2004). H Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το 2010, για το σύνολο του έργου του, το Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Übersetzung: Jan Kuhlbrodt und Jorgos Kartakis 1. Hinter unseren Augen Wir sitzen hinter unseren Augen Zusammengerollt und stumm Schauen auf die Welt da draußen Wie aus Gefängnisgauben. Hinter unseren Augen Entwerfen wir geheime Pläne Zielen und schießen Wie aus Scharten. Und wenn es dunkel wird Wie vor Fenstern Ziehen wir schnell die Gardinen zu Und machen im Inneren die Lichter an. * * * Πίσω απ΄τα μάτια μας
Πίσω απ΄τα μάτια μας Κουλουριασμένοι κι άφωνοι κοιτάζουμε Τον κόσμο έξω Σαν από φεγγίτες φυλακής.
Πίσω απ΄τα μάτια μας Στρώνουμε σχέδια μυστικά Με τ΄όπλο σημαδεύουμε και πυροβολούμε Σαν από πολεμίστρες.
Κι όταν βραδιάζει Καθώς σε παραθύρια Τραβάμε τις κουρτίνες βιαστικά Κι ανάβουμε στο εσωτερικό τα φώτα. 2. Reise durch die Nacht Der Bus dröhnt vorwärts Mahlt die Sekunden zu luftigem Mehl. Mein mythisches Monster Du bist's, wovor ich Angst und Respekt habe Was die weißen Linien schluckt Auf dem blindwütigen Asphalt – Die Nacht ist die sternklare Zeit. Dieser Boulevard zieht sich in die Länge Geht als Linie in der Unendlichkeit verloren Rundum spielen Kugeln und kleinere Planeten – Die Nacht ist die sternklare Zeit. Ich rase in rasantem Stillstand der Zukunft zu In meinem langen Haar Wolken und Sterne Mich durchdringen Jahrhunderte Wirbelsturm Eiskalter Luftzug – Neben mir gehen schlafend die Passagiere. Ich rase in rasantem Stillstand der Zukunft zu In meinem langen Haar Wolken und Sterne Mich durchdringen Jahrhunderte Wirbelsturm Eiskalter Luftzug – Neben mir gehen schlafend die Passagiere. * * * Νυχτερινό ταξίδι
Το πούλμαν προχωράει βουίζοντας Αλέθοντας τα δευτερόλεπτα σ΄αέρινα άλευρα.
Τέρας μου μυθικό Ό, τι φοβάμαι κι ό, τι σέβομαι είσαι εσύ Που καταπίνεις τις λευκές γραμμές Στη λυσσασμένη άσφαλτο – Η νύχτα ενσαρκώνοντας τον έναστρο χρόνο.
Ετούτη η λεωφόρος προεκτείνεται Σε μια γραμμή χαμένη στο αχανές Γύρω οι σφαίρες κι οι μικροί πλανήτες παίζοντας – Η νύχτα ενσαρκώνοντας τον έναστρο χρόνο
Τρέχω με ιλιγγιώδη ακινησία προς το μέλλον Στα μακριά μαλλιά μου σύννεφα κι αστέρια Σίφουνας οι αιώνες μέσα μου περνάνε Παγωμένο ρεύμα – Πλάι μου επιβάτες κοιμισμένοι πάνε. 3. Der Teufel hat kein Geschlecht Der Teufel hat kein Geschlecht Er borgt sich das Rot der Ekstase Füllt mein Bett mit Küssen Kleidern und Gefühlen einfach hingeworfen Die Brustwarzen ironisch Zu den Himmeln gerichtet. Ich kenne seine Polung noch nicht Seine gewandten Bewegungen reizen mich aber Die überzeugende Erneuerung der Leidenschaft. Jedes Mal wenn er Fleisch Und Knochen tauscht. Mit Keuschheit im Auge Schwört er dass sei das letzte mal. „Die einzige Sehnsucht des Ich ist das Ich“ Vertraut er mir an „Tausende Wege führen hinfort und zurück Nimm dir irgendeinen: Hierher wirst du kommen Hier also, sollst du wissen, Warte ich.“ * * * Ο σατανάς δεν έχει φύλο
Ο σατανάς δεν έχει φύλο Δανείζεται το κόκκινο της έκστασης Γεμίζει το κρεβάτι μου φιλιά Ρούχα κι αισθήματα ριγμένα πρόχειρα Οι μύτες των μαστών να δείχνουνε Ειρωνικά Τα ουράνια. Δεν ξέρω ακόμα την ωραία του φύση Όμως με θέλγουν οι εύστροφες κινήσεις της Η πειστική ανάπλαση του πάθους- Κάθε φορά που αλλάζει σάρκα και οστά Με μάτια από αγνότητα Ορκίζεται πως θα΄ναι η τελευταία. «Ο μόνος πόθος του εγώ είναι το εγώ» Μου εκμυστηρεύεται «Χιλιάδες δρόμοι φεύγουνε γυρίζουν Πάρε στην τύχη ένα: Εδώ θα ΄ρθεις Εδώ λοιπόν, να ξέρεις, Περιμένω.» 4. Auf zarten Schwingen Der Teufel fliegt auf zarten Schwingen Ist gehüllt im Flaum der Fledermaus Verdickt die Luft Und begeht sie. „Er vollbringt wohl wieder seine kleinen Wunder.“ Wollte ich gerade denken Er aber hält meine Hand fest Legt sich auf das Papier und gießt darauf Sein ganzes schwarzes Sein Er entleert sein Tintenblut In vollen Pfützen. Wenn ich hinschaue Ist es da ein Loch Aus dessen Dunkel Paganini stöhnt. * * * Mε τρυφερά φτερά
Πετάει ο διάβολος με τρυφερά φτερά Φοράει το χνουδωτό της νυχτερίδας Πυκνώνει γύρω τον αέρα Και τον περπατάει.
«Πάλι θα κάνει τα μικρά του θαύματα» Πάω να σκεφτώ Αλλά εκείνος σταματάει το χέρι μου Ξαπλώνει επάνω στα χαρτιά και χύνει Όλο τον μαύρο του εαυτό Αδειάζει το μελάνι αίμα του Με πλούσιες κηλίδες.
Όταν κοιτάξω Είναι μια τρύπα σκοτεινή Στο βάθος της βογκάει ο Παγκανίνι. 5. Bezug nehmend auf das Ganze Weiß ich nicht wo ich anfangen soll. Die Blätter sind grün Hektor wird mit Spiritus asper geschrieben Auf dem Land kann ein Fisch nicht leben Die Achäer kamen Um zwei Tausend vor Christus herunter Die Donau fließt durch Wien Der Sternzeichen sind zwölf Edison erfand den Phonographen Die Dinge scheiden sich in Mobilen und Immobilen Der Wal gebärt kleine Wale Marx war ein Spross aus bürgerlichem Haus Die Artischocke ist essbar Das Leben ist kurz die Kunst ist lang Ich weiß nicht, wo ich aufhören soll. * * * Εφ΄όλης της ύλης
Δεν ξέρω από πού ν΄αρχίσω. Τα φύλλα είναι πράσινα Ο Έκτορας δασύνεται Στη στεριά δε ζει το ψάρι Οι Αχαιοί κατέβηκαν το δυο χιλιάδες προ Χριστού Ο Δούναβης διασχίζει τη Βιέννη Τα ζώδια είναι δώδεκα Ο Έντισον εφεύρε τον φωνογράφο Τα πράγματα διακρίνονται σε κινητά και ακίνητα Η φάλαινα γεννάει φαλαινάκια Ο Μαρξ υπήρξε γόνος αστικής οικογενείας Η αγκινάρα τρώγεται Ο βίος βραχύς η τέχνη μακρά Δεν ξέρω που να σταματήσω. 6. Der Jäger Wolf und Schaf sind immer in der gleichen Falle Und der Jäger schwer ist vom Gewehr Verweilt auf der Lichtung Von Schönheit erstickt Die unerträgliche Last seiner Liebe Die ihn zur Untat verführt. „in Liebeslied ist das Verbrechen“ Leuchtet der Gedanke plötzlich ihm „Und das vergossene Blut ist die Entsprechung Ein kleines Geschenk der verlorenen Jungfräulichkeit.“ Auf der höheren Stufe der Zeit jetzt der Jäger Zielt auf die Schönheit liebevoll Seine Kleider leuchten auch seine Tränen Halb ist er Schaf und halb ist er Wolf Ganz aber ist er die rostige Falle. * * * Ο κυνηγός
Λύκος και πρόβατο στο ίδιο πάντα δόκανο Κι ο κυνηγός βαρύς με το ντουφέκι του Ξεχάστηκε στα ξέφωτα του δάσους Τον πνίγει η ωραιότητα Το ασήκωτο φορτίο της αγάπης Που τρυφερά τον σπρώχνει προς το φόνο.
«Τραγούδι ερωτικό είναι το έγκλημα» Μέσα του λάμπει αιφνίδια μια σκέψη «Και το χυμένο αίμα η ανταπόκριση Δωράκι απ΄τη χαμένη παρθενία».
Σε πιο ψηλό σκαλί του χρόνου τώρα ο κυνηγός Την ωραιότητα μ΄αγάπη σημαδεύει Λάμπουν τα ρούχα του τα δάκρυά του λάμπουνε Μισός το πρόβατο κι άλλος μισός ο λύκος Ολόκληρος το σκουριασμένο δόκανο. 7. Genesis Während ich weiterzog ins Licht hinein Verblassten die Farben Wurden dicker und wirbelten herum wie ein Diskus Sie wurden Zur Farbe die keine Farbe mehr ist. Tief in der Erde verzweigen sich die Wege Bilden neue Kombinationen Ich sagte „Finsternis“ und schau es wurde finster Die Erde mit ihren Pflanzen mit ihren Tieren Unsichtbar riesig und zart Auch sie glichen mir. * * * Γένεση
Όσο προχώραγα στο φως Τα χρώματα ωχραίνανε Πύκνωναν στροβιλίζονταν σα δίσκος Γίνονταν Το χρώμα αυτό που χρώμα πια Δεν ήταν.
Βαθιά στη νύχτα οι δρόμοι διακλαδίζονται Ανοίγονται σε νέους συνδυασμούς Είπα «σκοτάδι» και ιδού εγένετο Η γη με τα φυτά της με τα ζώα της Αόρατα πελώρια τρυφερά Και να μου μοιάζουν. Übersetzung: Jan Kuhlbrodt und Jorgos Kartakis
Druckansicht
|
 |
|
|
|
poetenladen | Blumenstraße 25 | 04155 Leipzig | Germany
|
virtueller raum für dichtung
|
 |
