1.

Die Kerze

Heute Abend wird mir das Leben beigebracht
durch eine Kerze, die nicht erlöschen will.
Ich puste, und sie neigt sich,
biegt einfach ihren Körper.
Ich umfange sie mit Daumen und Zeigefinger
und sie ruht sich aus.

Heute Abend wird mir der Tod erklärt,
durch eine Kerze, die nicht brennen will.
Mein Finger geht in Flammen auf,
aber sie weigert sich zu brennen.
Ich lege sie neben das Feuer,
aber sie entzündet sich nicht.

Heute Abend wird mir die Unsterblichkeit offenbart
durch eine Kerze,
die schmilzt.
Durch eine Kerze,
die so schön schmilzt.

(aus: Die Immunität der Unkenntnis, 2008)

* * *

Το Κερί

Απόψε μου μαθαίνεται η ζωή
μέσα από ένα κερί που δε θέλει να σβήσει.
Φυσάω κι αυτό
απλά γέρνει το σώμα του.
Το κλείνω στα δυο μου δάκτυλα
κι αυτό αναπαύεται.

Απόψε μου εξηγείται ο θάνατος
μέσα από από ένα κερί που δε λέει να ανάψει.
Λαμπαδιάζει το δάκτυλο μου
μα αυτό αρνείται.
Το πλαγιάζω με τη φωτιά
μα δεν φλογίζεται.

Απόψε μου γνωρίζεται η αθανασία
μέσα από ένα κερί
που λιώνει.
Μέσα από ένα κερί
που λιώνει όμορφα.

(«Η Ανοσία της Άγνοιας», εκδ. Οδός Πανός, 2008)


2.

Abends

Abends besuche ich die Gräber der vergessenen Dichter
und fülle ihre Blumenvasen mit Tinte.
Ich erneuere mit Lippenstift
das Lächeln der toten Bajazzos
und leiste den Schreinen an der Straße Gesellschaft.
Ich lausche dem Blechklang in alten Werften,
korrigiere die Fehler auf den Pappen
der Bettler,
stimme die Glocken in zerfallenen Kirchen,
richte die Stühle in den Häusern der Selbstmörder aus,
streiche den greisen Frauen über die Haare.
Dann, bei Tagesanbruch, komme ich heim
einsamer
als die Februartage,
die nicht in den Kalender passten,
und ich spüle im Waschbecken
die ganze Einsamkeit von meinen Händen.

(aus: Die Geschichte eines Menschen, 2011)

* * *

Τα βράδια

Τα βράδια επισκέπτομαι τους τάφους λησμονημένων
ποιητών
και γεμίζω με μελάνι τα ανθοδοχεία τους.
Ανανεώνω με κραγιόν
τα χαμόγελα των νεκρών παλιάτσων
και κάνω συντροφιά στα εικονοστάσια των δρόμων.
Αφουγκράζομαι τις λαμαρίνες στα παλιά ναυπηγεία,
διορθώνω τα ορθογραφικά λάθη στα χαρτόνια
των ζητιάνων,
κουρδίζω τις καμπάνες στις ερειπωμένες εκκλησίες,
τακτοποιώ τις καρέκλες στα σπίτια των αυτόχειρων,
χαϊδεύω τα μαλλιά των γριών γυναικών.
Ύστερα, το χάραμα, γυρίζω σπίτι
πιο μόνος
και από τις μέρες του Φεβρουαρίου
που δεν χώρεσαν στο ημερολόγιο
και ξεπλένω στο νιπτήρα
όλη τη μοναξιά από τα χέρια μου.

(«Η Ιστορία ενός Ανθρώπου», Μετρονόμος 2011)


3.

Ein splitternackter Mensch versuchte stundenlang, die Hände in den Taschen seines Mantels zu wärmen. „Du hast ja nichts an“, riefen die Passanten, „warum bemühst du dich also so sehr?“ '„Ihr bekreuzigt euch doch auch vor einem Gott, den ihr nie gesehen habt“, erwiderte er, und schob die Hände immer tiefer in die Taschen seines Mantels.

(unveröffentlicht)

* * *

Ένας ολόγυμνος άνθρωπος προσπαθούσε για ώρες να ζεστάνει τα χέρια του μέσα στις τσέπες του παλτού που δεν φορούσε. «Μα αφού δεν φοράς τίποτα» τού φώναζαν οι περαστικοί «γιατί πασχίζεις τόσο;». «Κι εσείς σταυροκοπιέστε σε έναν Θεό που δεν είδατε ποτέ» απαντούσε και συνέχιζε να βαθαίνει ολοένα τα χέρια του στις τσέπες του παλτού που δεν φορούσε.

(ανέκδοτο)


4.

Du knöpfst das Hemd auf,
als öffnetest du mit deinen Fingern
eine Grabkammer.
*
Die reife Frucht verabschiedet sich vom Baum
immer mit dem Versprechen
einer Rückkehr.
*
In jeder Falte sieht man
eine Frage, die er nie stellte.
*
Die Geschichte gleicht einer Zwiebel:
Je tiefer du schneidest, desto mehr Tränen
vergießt du.
*
Wir wollen den Frühling achten
für die Begierden,
die zu wecken ihm nicht gelang.

(aus der unveröffentlichten Sammlung Bruchstücke)

* * *

Ξεκουμπώνεις το πουκάμισο
σαν να ανοίγεις με τα δάχτυλά σου ένα
κενοτάφιο.
*
Ο ώριμος καρπός αποχαιρετά
πάντα το δέντρο με μιαν υπόσχεση
γυρισμού.
*
Σε κάθε μια ρυτίδα βλέπει
και μια ερώτηση που δεν έκανε
ποτέ.
*
Η Ιστορία είναι σαν το κρεμμύδι:
όσο τη ξεφλουδίζεις τόσο πιο πολύ
δακρύζεις.
*
Να εκτιμούμε την Άνοιξη
από τους πόθους που δεν κατάφερε να
αφυπνίσει.

(Από την ανέκδοτη συλλογή «Θραύσματα»)

Übersetzung: Jan Kuhlbrodt und Jorgos Kartakis