Nikos Erinakis

Nikos Erinakis wurde 1988 in Athen geboren. Er studierte Philosophie, Wirt­schaft, Kompa­ratistik und Sozial­wissen­schaf­ten in Griechenland und England. Er ver­öffent­lichte zwei Gedicht­bände. Seine Texte wurden in ver­schiedene Spra­chen übersetzt.

Ο Νίκος Ερηνάκης γεννήθηκε το 1988 στην Αθήνα. Σπούδασε Φιλοσοφία, Οικονομικά, Συγκριτική λογοτεχνία και Φιλοσοφία των κοινωνικών επιστημών στην Ελλάδα και την Αγγλία. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πέντε γλώσσες.

Übersetzung: Jan Kuhlbrodt und Jorgos Kartakis
μτφρ. Jan Kuhlbrodt και Γιώργος Καρτάκης

1.

Ich will mich in Traum auflösen, wie mir scheint

 

Du erinnerst mich an das, was ich nicht bin.
Freund soll die Zeit sein,
doch sie bleibt Feind.
Ich will mich in Traum auflösen, wie mir scheint.

Wenn du noch schmerzt, dann weil
du winzig wirkst
und an die Liebe denken lässt.

Auf uns wartet aber jener Ozean von dir.
Gehen wir zusammen,
auch wenn wir uns bei Sonnenuntergang ins Tiefe fallen lassen.

Das einzige, um das ich die Götter beneide,
ist ihre Art zu sterben:
Dabei lassen sie ihr Publikum
entzückt zurück.

* * *

Λέω να εξαϋλωθώ σε όνειρο

 

Μου θυμίζεις ό, τι δεν είμαι.
Ο χρόνος πρέπει να γίνει σύμμαχος
μα παραμένει εχθρός.
Λέω να εξαϋλωθώ σε όνειρο.

Άμα ακόμα πονάς είναι γιατί
μοιάζεις μικρή
και θυμίζεις αγάπη.

Μας περιμένει όμως ο ωκεανός σου.
Πάμε μαζί
κι ας γκρεμιζόμαστε σε κάθε ηλιοβασίλεμα.

Το μόνο που ζηλεύω από τους θεούς
είναι ο τρόπος που πεθαίνουν:
αφήνουν πάντα το κοινό τους
καταγοητευμένο.


2.

Zwischen Nie und Nirgendwo,
aber fern vom Nichts

 

Seltsam, dass was weg ist hier nie war.

Wonach wir suchen, ist nichts als der Schrei einer Wunde,
an der wir leidenschaftlich kratzen.

Wir entstehen aus dem, was aus uns entsteht
die Ursache ist gleich der Wirkung.

Ich will in die Wüste gehen
und so die Wüste in mir vertreiben vielleicht.

Manchmal will ich sterben,
doch das macht so viel Arbeit
und deshalb schiebe ich es auf.

Ständig begegnen mir Narren,
die das Leben dem Tod vorziehen.
Sie werden Verliebte genannt.

* * *

Ανάμεσα στο ποτέ και το πουθενά,
αλλά μακριά από το τίποτα

 

Περίεργο που ποτέ δεν ήταν εδώ
όσα έχουν τώρα φύγει.

Όσα αναζητούμε δεν είναι παρά μια κραυγή πληγής
που με ηδονή ξύνουμε.

Προκύπτουμε από ό, τι προκύπτει από εμάς
το αίτιο ταυτίζεται με το αιτιατό.

Θέλω να φύγω στην έρημο
μήπως διώξω την έρημο μέσα μου.

Μερικές φορές λέω να πεθάνω
μα θέλει πολύ κόπο
κι έτσι επ΄αόριστον το αναβάλλω.

Συναντώ συνέχεια ανισόρροπους που προτιμούν τη ζωή
απ΄το θάνατο.
Λέγονται ερωτευμένοι.


3.

Das Chaos in uns

 

Das Ich und das Es stimmen schließlich überein,
lösen das Chaos in uns aus.

Alles ist alles
und alle sind alle
aber jeder Einzelne von uns
ist allein.

Welcher Durst ist größer,
der nach Sein oder der nach Nichtsein?

Ich sah Gott,
ich sprach mit ihm, berührte ihn,
aber ich weiß nicht, ob es ihn gibt.

Die Lösung liegt bei der Metaphysik.

Mir ist ziemlich unbehaglich in der Gegenwart
ich muss mich öfter im Spiegel betrachten.

* * *

Το χάος μέσα μας

 

Το Εγώ και το Αυτό τελικώς ταυτίζονται
προκαλώντας το χάος μέσα μας.

Όλα είναι όλα
και όλοι είναι όλοι
αλλά ο καθένας μας ξεχωριστά
είναι μόνος του.

Ποιά είναι μεγαλύτερη δίψα
της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας;

Είδα τον Θεό,
του μίλησα, τον άγγιξα
αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει.

Η λύση βρίσκεται στη μεταφυσική.

Νιώθω κάπως άβολα με το παρόν
πρέπει να κοιτάζομαι πιο συχνά στον καθρέφτη.


4.

Reise

 

Sing mir, wenn es dunkel wird,
von den letzten Romantikern.

Am Ort, den sie flohen,
streiche mir übers Haar und halt mich.

Wir waren auch
eine vergessene Nacht lang bei ihnen.

Dein Blick verliert sich in der Ferne,
entfacht damit die Reisesucht in mir.

Die Nacht heute geht derart langsam vorüber,
dass der Morgen so bald nicht aufziehen wird, denke ich.

Du rollst dich zusammen in deinem Eckchen.
Schwer war diese Reise
durch die Flamme
zum Tau.

* * *

Ταξίδι

 

Όταν σκοτεινιάσει τραγούδησέ μου
για τους τελευταίους ρομαντικούς.

Στο σημείο της φυγής τους
χάιδεψέ μου τα μαλλιά και σφίξε με.

Ήμασταν κι εμείς μαζί τους
για μια νύχτα που ξεχνάω.

Χάνεται τόσο μακριά το βλέμμα σου
που με εθίζει στα ταξίδια.

Η νύχτα σήμερα κυλάει αργά
δε νομίζω να ξημερώσει σύντομα ξανά.

Στη μικρή σου γωνιά τυλίγεσαι.
Το ταξίδι αυτό ήταν δύσκολο
μέσα από τη φλόγα
έως τη δροσιά.


5.

Diese Lampe müsste schwächer leuchten

 

Oft lege ich meine Hand auf den Schalter
und mache das Licht an und aus;
das ist heilsam.

Ein anderes Mal, lasse ich das Wasser laufen
und lege mich hin, während ich das Plätschern höre;
das ist auch heilsam für mich.

Aber es gibt etwas Unbegreifliches
im Gewirr der Geräusche des Regens,
das mich an die Vielfarbigkeit von Weiß erinnert.

Egal wie es ist, die Lampe
müsste schwächer leuchten
und du mehr sprechen –
unerträglich sind die Geräusche der Wände,
die sich in der Stille zusammenziehen.

* * *

Αυτή η λάμπα θα΄πρεπε να φωτίζει λιγότερο

 

Συχνά κρατάω το διακόπτη στο χέρι μου
κι ανοιγοκλείνω τα φώτα΄
με θεραπεύει.

Ή, άλλες φορές, αφήνω τη βρύση να τρέχει
και ξαπλώνω ακούγοντας το νερό΄
με θεραπεύει επίσης.

Υπάρχει όμως κάτι το αδιανόητο
στην ασυναρτησία των ήχων της βροχής
που μου θυμίζει την πολυχρωμία του άσπρου.

Όπως και να΄χει, αυτή η λάμπα
θα΄πρεπε να φωτίζει λιγότερο
και συ να μιλάς περισσότερο –
αφόρητος ο ήχος των τοίχων
που στενεύουν στη σιωπή.


6.

Wir verbrennen auf der Sonne

 

Ich erwartete dich anders;
du kamst aber
und das ist es, was zählt.
Es scheint mir gut zu sein, obwohl ich weiß,
dass es nicht zum Besten ist.
Du sagtest mir, dass ich über das Hässliche lachen soll,
über die Panik lachen soll.
Ich lache also über unser Schweigen
und, schlimmer noch, du lachst auch darüber.

Denn wir gehen fort ohne einander,
ohne unsere Musik,
ohne den Versklang unserer Gedichte.
Bis zur Sonne werden wir kommen,
und wir werden verbrennen,
aber seis drum,
wir werden zusammen sein.

Und, wer weiß?
Vielleicht schneit es auf der Sonne nicht mehr.

* * *

Στον ήλιο καιγόμαστε

 

Αλλιώς σε περίμενα΄
ήρθες όμως
κι αυτό είναι που μετράει.
Μου μοιάζει καλό αν και ξέρω
πως δεν είναι για το καλύτερο.
Μου είχες πει να γελάω με την ασχήμια
να γελάω με τον πανικό.
Γελάω λοιπόν με τη σιωπή μας
κι ακόμα χειρότερο, γελάς και συ.

Γιατί φεύγουμε χωρίς εμάς
χωρίς τις μουσικές μας
χωρίς στίχους από τα ποιήματά μας.
Μέχρι τον ήλιο θα φτάσουμε
και θα καούμε
αλλά ας είναι
θα΄μαστε μαζί.

Και, πού ξέρεις;
Ίσως στον ήλιο να μη χιονίζει πια.

    28.06.2014