1.

Die Engel sind die Prostituierten des Himmels
mit den Schwingen streifen sie die sonderbarsten
Psychologien
kennen die Geheimnisse der Selbstsucht
wenn sie das Blatt Baum
und den Baum Wald nennen.
«So hat uns Gott erschaffen», sagen sie, verneigen sich
und Licht ergießt sich wie goldenes Haar oder wie Lachen,
vor der Brust halten sie den Hut
im Moment, da sie Adieu sagen
in eine andere bessere
Welt eintreten.
Ein Geruch wie von Pfeffer nur
bleibt übrig
auf dem Fensterbrett
und auf der Zunge
der Geschmack von göttlichem
Verrat.

* * *

Οι άγγελοι είναι οι πόρνες τ΄ουρανού
με τα φτερά χαϊδεύουν τις πιο αλλόκοτες
ψυχολογίες
ξέρουν τα μυστικά της εγωπάθειας
όταν αποκαλούν το φύλλο δέντρο
και το δέντρο δάσος.
« Έτσι μας έκαν ΄ο Θεός », λένε , σκύβουν
και χύνεται το φως σαν μαλλί χρυσό ή γέλιο
στο στήθος κρατάνε το καπέλο
την ώρα που λένε αντίο
και μπαίνουν σ΄άλλο κόσμο
καλύτερο.
Μια πιπεράτη μυρωδιά
μένει μόνο
στο πρεβάζι του παράθυρου
και στη γλώσσα μια γεύση προδοσίας
απ΄ το θείο.

2

Vom Impuls der Inspiration

Der ganze Bauch
verwandelt sich in Tiefe
in einen Wald mit postmortalen Schatten
und der Nabel in die stille
Klarinette Gottes,
um Dinge an der Schwingung zu erkennen.
Das Spiel des Verstandes wird weiter;
Durch den Verstand wird ein anderer
ein leuchtenderer Verstand geboren,
der kleinste Tag des Glühwürmchens noch
wird verstanden
und das Gesicht wird
aus der Hauptrolle gedrängt.
Etwas regt sich und das Zittern
breitet sich aus in das Sein.
Die härteste Schale
öffnet sich
alle Krankheit wird assimiliert
tausende Fehler und Behinderungen
blühen jetzt auf dem quadratischen
Beet des Papiers.

* * *

2

Η εμπειρία της έμπνευσης

Ολόκληρη η κοιλιά
Μεταμορφώνεται σε κάτι βαθύ
ένα δάσος με σκιές μεταθανάτιες
κι ο αφαλός ένα σιωπηλό πνευστό
όργανο θείο
για να μαντεύεις τα πράγματα
στο ρίγος.
Πλαταίνει το παιχνίδι του νου΄
μες απ΄το νου γεννιέται
άλλος νους λαμπρότερος
νοείται η μικρότατη μέρα
της πυγολαμπίδας
κι εξαιρείται το πρόσωπο
σαν πρωταγωνιστής.
Κι όπως μια συγκίνηση
απλώνεται στην ύπαρξη
ανοίγει και το πιο σκληρό
κέλυφος
αφομοιώνεται η αρρώστια
τα χίλια λάθη κι οι αναπηρίες
ανθίζουν στο λευκό τετράγωνο
παρτέρι του χαρτιού.

3.

Der Triumph des anhaltenden Verlustes

Wir werden niemals sein
was wir im Augenblick sind,
aber dieser anhaltende Verlust
ist ein Triumph.
Das Schweigen der Oberfläche
wird bewahrt nur,
und der Körper verdunkelt sich
mit dem Tag
bis zu diesem plötzlichen Glanz
in der schwarzen Nacht.
Lebensbruchstücke
ersetzen die Farben
in den kleinen Bildern
des Traumes.
Kratzer ersetzen
die Schatten
auf der provisorischen Haut.
Blind im tiefen Schwarz
suchte ich nach Gott
und sie gaben mir nur
einen einzigen Finger
mich zu ertasten.
Ich triumphiere jetzt
an den geheimsten Orten,
wo die Idee
empfangen wird: hier
erfahre ich endlich,
dass ich die Erste bin, die geht.

* * *

3.

Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας

Δε θά΄μαστε ποτέ
αυτό που είμαστε στιγμιαία
άλλ΄είναι θριάμβος
αυτή η σταθερή απώλεια.
Σώζεται μόνο
η σιωπή του φύλλου
σκουραίνει το σώμα
μαζί με τη μέρα
ως της νύχτας την απρόσμενη
λάμψη του μαύρου.
Θραύσματα ζωής
αντικαταστούν τα χρώματα
στις μικρές απεικονίσεις
του όνειρου
αμυχές
τις σκιές φωτός
στο προσωρινό δέρμα.
Τυφλή στο τόσο μαύρο
ζήταγα θεό
και μού΄διναν ένα μονάχα
δάχτυλο για να τριφτώ΄
θριαμβεύω τώρα
στα πιο κρυφά μέρη
όπου συλλαμβάνεται
η ιδέα: εδώ
μαθαίνω επιτέλους
πως θα φύγω πρώτη.

4.

Wenn Engel sich zufälligerweise
als Liebhaber anbieten,
sind sie umhüllt von einer harten Schale,
die sie unverletzlich macht,
während einen die Sehnsucht zerstört.
Ich streichle über die welligen Flächen
ihres Panzers
als wäre ich blind
meine Finger zappeln
hinauf und hinunter, suchen eine Öffnung.
Die Engel strecken um Mitternacht still
einen Knochen heraus,
eine dunkle Verlängerung
ihres Seins,
mich, die Umschließende, zu erkunden.
Meine Gesellschaft scheint kopflos,
ohne Verstand
und deshalb fühle ich die Freiheit,
mir Engel mit ausgebreiteten Flügeln vorzustellen,
wie sie auf dem Rücken liegend
sich in göttlichen Strahlen wärmen
und ihren fleischigen Edelstein aufstellen,
der in der Sonne leuchtet.

* * *

4.

Όταν οι άγγελοι τυχαίνουν
εραστές, προσφέρονται
μ΄ένα σκληρό κέλυφος απ΄έξω
που τους κρατάει ανέπαφους
μες στο κακό του πάθους.
Θωπεύω τις ανώμαλες επιφάνειες
του όστρακου
και μοιάζω με τυφλή
τρέχω τα δάχτυλα μου
πάνω κάτω για ένα άνοιγμα
κι εκείνοι σιωπηλοί εκτείνουν
τα μεσάνυχτα ένα μέλος
μια σκούρα προέκταση
του εαυτού τους
π΄ανιχνεύει την ολόγυρα εμένα.
Φαίνεται ακέφαλη η άλογη παρέα μου
κι έτσι νιώθω ελεύθερη
να φανταστώ αγγέλους
μ΄ολάνοιχτα φτερά
να λιάζονται ανάσκελα
στη θεία κάψα
με το πετράδι τους το σάρκινο
ν΄αστράφτει στον αέρα.

5.

Ich habe einen Stein

Ich lecke an einem Stein. Die Poren meiner Zunge bedecken die Poren des Steins. Meine Zunge trocknet aus und kriecht an die Seite des Steins, der auf der Erde liegt, wo Schimmel klebt wie Blut. Plötzlich tropft der Speichel wieder in meinem Mund, er befeuchtet den Stein und der Stein rollt in meinem Mund hinein.
Ich nenne diesen Stein Ödipus. Denn wie Ödipus ist auch er unregelmäßig mit Augen aus tiefen Rissen bedeckt. Wie Ödipus rollt er auf geschwollenen Füßen. Bleibt er still, versteckt er ein Schicksal unter sich, ein Kriechtier, mein vergessenes Sein.
Ich nenne diesen Stein Ödipus.
Denn obwohl er von allein keinen Sinn hergibt, hat er trotzdem die Form und das Gewicht einer Entscheidung. Ich gebe ihm einen Namen und lecke an ihm.
Bis zum Ende meiner Geschichte.
Bis ich verstehe, was Entscheidung bedeutet.
Bis ich verstehe, was Ende bedeutet.

* * *

5.

Έχω μια πέτρα

Γλείφω μια πέτρα. Οι πόροι της γλώσσας μου σοφιλιάζουν με τους πόρους της πέτρας. Στεγνώνει η γλώσσα μου και σέρνεται ως τη μεριά της πέτρας που ακουμπάει στο χώμα, πού΄χει μούχλα κολλημένη επάνω της σαν αίμα. Ξαφνικά μου ξανάρχεται σάλιο, υγραίνει την πέτρα κι η πέτρα κυλάει μες στο στόμα μου.
Την πέτρα αυτή την λέω Οιδίποδα. Γιατί όπως ο Οιδίποδας είναι κι αυτή ακανόνιστη με βαθιές αυλακιές για μάτια. Κατρακυλάει κι εκείνη με πρησμένα πόδια. Κι όταν ακίνητη, κρύβει από κάτω της μια μοίρα, ένα ερπετό, τον λησμονημένο μου εαυτό.
Τηνπέτρα αυτή τη λέω Οιδίποδα.
Γιατί ενώ από μόνη της δεν έχε κανένα νόημα, έχει το σχήμα και το βάρος της εκλογής.
Τη λέω και τη γλείφω.
Ως το τέλος της ιστορίας μου.
Όσο να καταλάβω τα θα πει εκλογή.
Όσο να καταλάβω τι θα πει τέλος.

Übersetzung: Jan Kuhlbrodt und Jorgos Kartakis