1.

Der Blick

Es war dieser eine Blick
der die Nachmittage der Jugend an den Ursprüngen
unserer Verwahrlosung besiegelte.

Es war der Moment, kurz bevor sich die Welt schloss
da wir geboren wurden
und verlassen lagen, während die Schlaflosigkeit
unsere Adern zerfraß.

Es war die zitternde Stunde
an der Wurzel unseres Seins,
die unser Schrei
ins Endlose
schleuderte.
Es war, dass wir
nach Lichtkrümeln suchten
uns in der Stille zu erneuern,
aber nichts fanden,
und so gaben wir auf.

Es war der Moment, da wir den Mangel
erduldeten
und unser Leben verschwiegen,
da wir nicht nach diesem Etwas dürsteten,
da wir da standen ganz leer und meinten,
wir seien voll von unserem Dasein
in unserer tropfenden Abwesenheit
in der trockenen Anwesenheit einer Spiegelung.

Es war, dass unsere Hände leer blieben
in der Stunde des Krieges und beteten
für die Sünden, die nicht begangen wurden.

Es war jener Blick für den Weg
der uns fehlte,
dass wir uns verirrten.

* * *

Το βλέμμα

Ήταν εκείνο το βλέμμα
που σφράγισε τ’ απομεσήμερο της νιότης μας
στην πηγή της ορφάνιας.

Ήταν που λίγο πριν κλείσει ο κόσμος
γεννηθήκαμε
κι έρημοι μείναμε στην αγρύπνια
να τρώει τις φλέβες μας.

Ήταν η τρεμάμενη ώρα
στη ρίζα της ύπαρξή μας
που εκσφενδόνισε την κραυγή μας
στο άπειρο
που γυρέψαμε ψίχουλα φωτός
γι’ ανανέωση, για γαλήνη
χωρίς απάντηση
κι εγκαταλείψαμε.

Ήταν που αποσιωπήσαμε
τη ζωή μας στην έλλειψη
που δεν διψάσαμε στο Κάτι
που μείναμε άδειοι να νομίζουμε
πλήρεις τις στιγμές μας
στη νοτισμένη απουσία μας
στην ξερή παρουσία της αντανάκλασης.

Ήταν που μείναμε μ’ άδεια τα χέρια
σ’ ώρα πολέμου να προσευχόμαστε
αμαρτίες που δεν ήρθαν.

Ήταν εκείνο το βλέμμα
που έλειψε απ’ το δρόμο μας
και χαθήκαμε.



2.

Wir

Im umwölkten Verstand
brechen und spiegeln sich die Gedanken.

Wir gleichen den immergrünen Bäumen,
die Wurzeln tief im Fleisch
mit einem Ziel, an das wir nicht wollen.

Die Rinde wird hart
die Winde
reißen an unseren Blättern,
manche werden einfach mitgerissen
während wir andere bei uns tragen
bis zum großen Feuer.

An diesen Tagen dämmert es früh
– nicht, dass wir alterten, nein, das ist es nicht –
sondern wir wollen uns im Dunkel einrichten.

Nachts lässt der Wind nach
und wir vergessen, was wir verloren haben.

Morgens
wenn wir das Fehlen der Blätter bemerken,
erinnern wir uns,
deshalb befällt uns die Hast einer dunklen Stille

Ja, wir lieben die Nacht
die glimmende Gesellschaft der Sterne
und sogar die lauen Nächte
mit dem romantischen Grillengesang;
es macht uns nicht aus, dass wir nicht einschlafen können
nicht plagt uns die schlaflose Nacht
auch nicht dass wir manchmal
in wilde Träume versinken.

Unsere Buckel kennen die Hakenschläge des Tages sehr gut,
wissen, was der Mensch in der Jugend und in der Eile tut;
Fangnetze warten noch immer auf unsere Früchte.

Oliven haben sie uns genannt
und haben Öl aus uns gepresst
von der Riten des Frühlings bis
zur Ernte am Anfang des Winters.

Wir lieben die Nacht
auch wenn wir nie schlafen
auch wenn wir nicht wie die anderen unsere Blätter verlieren.
Wir lieben die Nacht, weil sie uns versteckt
so dass wir leichter sterben können und früher

* * *

Εμείς

–Σε νεφελώδη νου
σκέψεις σπάζουν και αντανακλούν–

Με δέντρα αιώνια μοιάζουμε
με τις ρίζες κατάσαρκα χωμένες
κι ένα προορισμό που δεν δεχόμαστε.

Ο φλοιός σκληραίνει
καθώς οι αγέρηδες γδέρνουν
τα φύλλα μας,
κάποια παρασύρονται εύκολα ενώ
άλλα τα παίρνουμε μαζί μας
ως τη μεγάλη φωτιά.

Αυτές τις ημέρες σουρουπώνει γρηγορότερα
–δεν είναι ότι γεράσαμε, όχι ακόμα,-
είναι που επιθυμούμε να βολευτούμε στα σκοτεινά,
νωρίτερα…

Τη νύχτα κοπάζει ο αέρας
κι εμείς
λησμονούμε ό,τι χάσαμε.

Το πρωί
σαν βλέπουμε τα φύλλα λιγότερα
θυμόμαστε ξανά,
γι’ αυτό και η βιασύνη της σκοτεινής σιγαλιάς
μάς κυριεύει

Την αγαπάμε τη νύχτα
με την αμυδρή συντροφιά των άστρων
και δη την καλοκαιριά
με τα ρομαντικά τζιτζίκια·
κι ας μην μας παίρνει ο ύπνος
και ας μας τυραννά το ξενύχτι
κι ας βυθιζόμαστε κάποτε σε
αγριεμένα όνειρα

Οι ρόζοι μας ξέρουν καλά τις τσαπιές της ημέρας,
γνωρίζουν τι κάνει ο άνθρωπος στη νιότη και στη βιάση·
τα δίχτυα ακόμα παραμονεύουν τους καρπούς μας.

Ελιές μας είπανε
και λάδι μας τραβάνε
απ’ το προσκύνημα της Άνοιξης ως
τις βέργες του Χειμώνα.

Αγαπάμε τη νύχτα
κι ας μην κοιμόμαστε ποτέ
κι ας μην χάνουμε τα φύλλα σαν τους άλλους.
Αγαπάμε τη νύχτα γιατί μας κρύβει
και μπορούμε ευκολότερα να πεθάνουμε.


3.

Andacht

Ich habe an diesem Samstagabend
keinen Honig
empfangen.
Man sagte mir, der Feinde sind viele
hinter den Hügeln
und es sei Sünde, für Tote zu beten.

Im Kerzenschein
stand ich
einzig
dass ihr Licht mich daran erinnert:
noch währt die Nacht.

Weit abseits am Kai hörte ich
das Flüstern des Meeres,
die heilige Klage,
und die Erwartung ...

Die Freiheit entspringt einer Welle ...

* * *

Σε κατάνυξη

Δενκοινώνησα Μέλι
εκείνοτο Σαββατόβραδο
Μου είπαν πως είναι πολλοί οι εχθροί
πίσω απ΄τους λόφους
και είναι αμαρτία να προσεύχομαι
Θανάτους.

Στάθηκα μόνο κάτω απ΄το φως
των Κεριών
να μου θυμίσουν πως είναι Νύχτα
Ακόμη.

Στην προβλήτα – πέρα μακριά –
άκουγα το ψιθύρισμα της θάλασσας
παράπονο αγιασμένο αναμονή…

–Η Ελευθερία πηγάζει απ΄το Κύμα …




4.

Die Zeit

Es wird heute Abend schneien
Blendend weiße Tauben werden herabflattern
Zur Pflege der vergessenen Nester

Es ist so kalt ...
Ich trauerte den ganzen Nachmittag
Am Kamin
Fütterte ihn mit Erinnerungen

Die Zeit
Für den Ausverkauf
Kommt
Ich muß meine Ware loswerden
Bevor sie in der Feuchtigkeit verfault.

Sobald ich Tauben sehe
Sobald ich Tauben sehe
Wird die Zeit anbrechen

* * *

Η ώρα

Θα χιονίσει απόψε
Κάτασπρα περιστέρια θα κατέβουν
Φροντίδα στις φωλιές που λησμονήθηκαν

Έχει ένα κρύο…
Όλο το απόγευμα πενθούσα
Γύρω απ΄το τζάκι
Έκαιγα αναμνήσεις

Η ώρα
Για το τελικό ξεπούλημα
Πλησιάζει
Πρέπει να δώσω την πραμάτεια
Προτού η υγρασία την σαπίσει

Μόλις δω περιστέρια
Μόλις δω περιστέρια
Θα έχει έρθει η ώρα

Übersetzung: Jan Kuhlbrodt und Jorgos Kartakis