Jenny Mastoraki

Jenny Mastoraki wurde 1949 in Athen geboren. Sie studierte byzan­tinische und mittel­alter­liche Lite­ratur an der Univer­sität Arhen. Ihre Gedichte wurden in mehrere Sprachen übersetzt und in Antho­logien und Zeit­schrif­ten ver­öffent­licht. Sie über­setzte JD Salinger, Carson McCullers, Elias Canetti, Heinrich Böll, Heinrich von Kleist, Karl Marx, Carlo Goldoni, Edgar Allan Poe, Upton Sinclair, Lewis Carroll, Giorgio Mang­kanelli, Federico García Lorca, Harold Pinter, Sarah Kane, Migel nicht Cervantes u.a. ins Griechi­sche. 1989 wurde ihr der Thornton Wilder-Preis der Columbia Univer­sity für ihr über­setze­risches Werk verliehen. 1992 erhielt sie den Sonder­preis der IBBY (International Board on Books for Young People).
blogspot: Jenny Mastoraki

Η Τζένη Μαστοράκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Σπούδασε βυζαντινή και μεσαιωνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.Τα ποιήματά της μεταφράστηκαν σε διάφορες γλώσσες και δημοσιεύθηκαν σε ανθολογίες και περιοδικά. Δεινή μεταφράστρια, η Τζένη Μαστοράκη έχει μεταφράσει συγγραφείς πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, όπως οι Τζέι-Ντι Σάλιντζερ, Κάρσον ΜακΚάλερς, Ελίας Κανέττι, Χάινριχ Μπελ, Χάινριχ φον Κλάιστ, Καρλ Μαρξ, Κάρλο Γκολντόνι, Έντγκαρ Άλαν Πόε, Άπτον Σίνκλαιρ, Λιούις Κάρολ, Τζόρτζιο Μανγκανέλλι, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Χάρολντ Πίντερ, Σάρα Κέην, Μιγέλ δε Θερβάντες, Χάουαρντ Μπάρκερ, Πωλ Σουήζι, Άγκνες Χέλερ.Το 1989 τιμήθηκε με το Thornton Niven Wilder Prize του Columbia University (Translation Center) για το σύνολο του μεταφραστικού της έργου και το 1992 με το ειδικό βραβείο του ΙΒΒΥ (International Board on Books for Young People). Ποιήματά της στα ελληνικά και σε γαλλική μετάφραση, επιλεγμένα από την ίδια, περιλαμβάνονται στο ιστολόγιό της.
blogspot: Τζένη Μαστοράκη

Übersetzung: Jan Kuhlbrodt und Jorgos Kartakis
μτφρ. Jan Kuhlbrodt και Γιώργος Καρτάκης

1.

Ich wollte dir das Lied
des blinden Dichters aus Babylon singen,
voller Märchen wie das Alte Testament
vor den Septuaginta.
Von den Hirschen,
die an der Tankstelle nach Wasser suchten
und von Christus, der als er jung war,
in einer Autowerkstatt arbeitete.
Da kam ein Brief an
voller Brüche
und von weither und wies uns an, die Türen zu schließen.

* * *

Ήθελα να σου πω το τραγούδι
του τυφλού ποιητή της Βαβυλώνας
γεμάτο παραμύθια, σαν την Παλιά Διαθήκη
πριν απ΄τους Εβδομήκοντα.
Για τα ελάφια που γυρεύανε
νερό στο βενζινάδικο
και το Χριστό που δούλευε μικρός
σε συνεργείο αυτοκινήτων.
Τότε ένα γράμμα
γεμάτο κατάγματα
ήρθε από πολύ μακριά
και μας παράγγειλε να κλείσουμε τις πόρτες.

2.

Das Trojanische Pferd sagte:
Nein, ich werde keine Journalisten empfangen!
Und man fragte: Warum? Es sagte,
dass es nichts über den Mord wisse.
Und außerdem hielte es am Abend Diät
und als es klein war,
habe es einen Mond lang
als Karussellpferd auf einer Kirmes gearbeitet.

* * *

Ο Δούρειος ίππος τότε είπε
όχι, δε θα δεχτώ δημοσιογράφους,
κι είπαν γιατί, κι είπε
πως δεν ήξερε τίποτα για το φονικό.
Κι ύστερα, εκείνος
έτρωγε ελαφρά τα βράδια
και μικρός
είχε δουλέψει ένα φεγγάρι
αλογάκι σε λούνα πάρκ.


3.

Immer tiefer versinken wir
in uns.
Wir interpretieren
der vollkommenen Stille Klang
und das Schreien der Farben
verletzt uns.
Der Mond quillt aus Rissen
und plündert die Kammern.
Jetzt und immer
macht der Dichter
die Hoffnung
mit Nägeln und Zähnen
an Gerüsten und Rohbauten fest.

* * *

Βουλιάζουμε ολοένα και πιο βαθιά
μέσα μας.
Αποκρυπτογραφούμε τους ήχους
της απόλυτης σιγαλιάς
και οι κραυγές των χρωμάτων
μας πληγώνουν.
Το φεγγάρι ορμάει από τις χαραμάδες
και λεηλατεί τις κάμαρες.
Τώρα και πάντα
ο ποιητής
στις σκαλωσιές και στα γιαπιά
στεριώνει με καρφιά και δόντια
την ελπίδα.


4.

Die Großen
haben immer noch das Kind in sich,
das sie im zweiten Weltkrieg waren,
das Mädchen, das zu küssen ihnen nicht gelang,
den unheilbaren Kohlrübenkummer.
Den ersten Flaum auf der Oberlippe,
die Barbaren von Kavafis
und eine alte Tuberkulose,
die Tage in Brotmarken eingetragen.
Ein Nagel an der Wand
könnte eine ganze Epoche markieren
– in den Sommern rasierten sie sich
am Spiegel, der vorm Fenster hing.
Stadtteilträume
wie ein Motorrad mit Kutsche
für große Familien.
Wir tragen, ganz einfach, in uns
die Großen.

* * *

Οι μεγάλοι
κουβαλούν πάντα μέσα τους
το παιδί που υπήρξαν
στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο
το κορίτσι που δεν πρόφτασαν να φιλήσουν
έναν αγιάτρευτο καημό λαχανίδας.
Το πρώτο χνούδι στο πανωχείλι τους
τους Βαρβάρους του Καβάφη
και μια παλιά φυματίωση.
Τις μέρες τους
καταχωρημένες σε δελτία τροφίμων.
Ένα καρφί στον τοίχο
μπορούσε να σημαδέψει μια εποχή
– τα καλοκαίρια ξυριζόντουσαν
με τον καθρέφτη κρεμασμένο στο παράθυρο.
Όνειρα συνοικιακά
σα μια μοτοσικλέτα
με καρότσα για πολυμελείς οικογένειες.
Εμείς
κουβαλάμε, απλούστατα, μέσα μας
τους μεγάλους.


5.

Die Menschen sterben
ausschließlich im Gedächtnis der Völker.
Sie sind geschmeichelt
durch den enorm wachsenden Großmut
des Pöbels.
Sie sind voller Gier
nach den lautlosen Lücken
zwischen den Worten
oder den Gesten
und löschen sich aus
in der tiefen Verbeugung
– ein Zeichen der Unterwerfung
oder Verachtung -
vor der Herrschaft
unbarmherzig
totalitärer Momente,
die jedoch ihren Ursprung
in ihnen selbst haben.

* * *

Οι άνθρωποι πεθαίνουν
μονάχα στη μνήμη των λαών.
Κολακεύονται
στις εξάρσεις της μακροθυμίας
του όχλου.
Ζουν αχόρταγα
τα βουβά διαστήματα
ανάμεσα σε δυο λέξεις
ή δυο χειρονομίες
κι ύστερα σβήνουν
με μια βαθιά υπόκλιση
– ένδειξη υποταγής
ή περιφρόνησης-
σε μια δυναστεία
συγκεντρωτικών
ανελέητων στιγμών
που ήταν ωστόσο
μονάχα δικές τους



6.

Geburt

Ich keimte in einem Treibhaus
aus Stahlbeton.
Ein Muhen
walkte mein Eingeweide.
Ich begnügte mich
mit diesem natürlichen Zustand.
Ich sprach nicht.
Ich provozierte keinen.
Nur dass ich einzig an Orten gedieh,
an denen durch Lexika
meine Existenz beharrlich geleugnet wird.

* * *

Η γέννηση

Βλάστησα σ΄ένα θερμοκήπιο
μπετόν αρμέ.
Μια φωνή αγελάδας
μου βοσκάει τα σωθικά.
Περιορίστηκα
σ΄αυτή τη φυσική κατάσταση.
Δε μίλησα.
Δεν προκάλεσα κανέναν.
Μονάχα που πάντα ευδοκίμησα
στα μέρη όπου τα λεξικά
αρνήθηκαν επίμονα την ύπαρξή μου.


7.

Verfall

Der Verfall
kennt keine Frist.
Er kommt wie eine außergerichtliche Forderung.
Ganz einfach wirft man dir die Möbel auf die Straße.
Kinder stehen neben dir,
bestaunen das
was du im pubertären Wutanfall
auf der Rückenlehne deines Stuhles
kritzeltest:
Lügen – Lügen – Lügen.
Schließlich
packst du nur das Bett
auf ein vorbeifahrendes Motorrad
und ziehst einzig damit um,
Adresse unbekannt.

* * *

Παρακμή

Η παρακμή
δεν έχει χρονικά περιθώρια.
Έρχεται σαν εξώδικη πρόσκληση
κι έτσι απλά
σου βγάζει τα έπιπλα στο δρόμο.
Γύρω σου τα παιδιά
περιεργάζονται
την πλάτη της καρέκλας σου
εκεί που σε μια παραφορά
της εφηβείας
είχες γράψει:
Ψέματα – Ψέματα – Ψέματα.
Τελικά
φορτώνεις μόνο το κρεβάτι
σε μια περαστική μοτοσυκλέτα
και μετακομίζεις
σε άγνωστη διεύθυνση.


8.

Die Laute

Schweben tausende Köpfe.
Sie erfassen ein Wort
und reißen es in Stücke.
Du verfolgst
unsagbares Gehüpf
der Laute
vom Mund zu Mund.
Sie sprechen alle
die gleiche
zerrissene Sache.

* * *

Οι φθόγγοι

Χιλιάδες κεφάλια
μετέωρα.
Παίρνουν μια λέξη
και την κατασπαράζουν.
Παρακολουθείς
απερίγραπτες συσπάσεις
των φθόγγων
από στόμα σε στόμα.
Λένε όλοι τους
το ίδιο πράγμα
διαμελισμένο.

    16.04.2014