Jorgos Chronàs

Jorgos Chronàs wurde 1948 in Piräus geboren. Er hat achtzehn Bände mit Gedichten, Prosa und Theaterstücken veröffentlicht. Texte von ihm wurden in mehrere Sprachen übersetzt. Viele Lieder sind von griechi­schen Kompo­nis­ten ver­tont worden. Im Jahr 2011 wurde er mit dem Inter­natio­nalen Kavafis­preis aus­ge­zeichnet. Chronas lebt und arbeitet in Athen.

Ο Γιώργος Χρονάς γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1948 στον Πειραιά. Έχει εκδώσει δεκαοχτώ βιβλία με ποιήματα, πεζά, θέατρο. Ποιήματά του και πεζά έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Πολλά τραγούδια του έχουν μελοποιηθεί από Έλληνες συνθέτες. Το 2011 του απονεμήθηκε το Διεθνές Βραβείο Καβάφη.Εκδίδει από τον Φεβρουάριο του 1981 το περιοδικό "Οδός Πανός", τις ομώνυμες εκδόσεις, καθώς και τις "Εκδόσεις Σιγαρέτα". Δημοσιογραφεί κατά καιρούς σε περιοδικά και εφημερίδες. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Übersetzung: Jan Kuhlbrodt und Jorgos Kartakis
μτφρ. Jan Kuhlbrodt και Γιώργος Καρτάκης

1.

Endloser August

Die Trennwand zwischen den Zimmern
Geschwärztes Holz.
Die vergilbte Photographie an der Wand
Ζeigt wieder und wieder
Die Begegnung am Fluss
In der Zeit, da die Sonne schwebt zwischen
Bäumen und Sand, sie prangt
Über dem Wasser.
Immer wieder fährt der Zug in den Bahnhof ein
Auf den Bahnsteigen die ersten Rufe, die erste Zigarette,
Die Lautsprecher
Die unglaublichen Sonntagsblicke auf einer Reise in die Mythologie
Die Menge, die Hände, die Glieder, die Augen der Hypnotiseure.
Es ist endloser August
Deine Mutter übergibt sich im Nebenzimmer und du kämpfst
Mit der Verschiebung der Seen, der Sümpfe, der Toten,
In Chemie- und Physikbüchern,
Νach denen du im September geprüft werden wirst
In endlosen Körpern von Immergleichen
Die sich am Leben erhalten
Unter Mithilfe der Augustmythologie

– Dein Vater bescheinigte dir vor kurzem
Du kannst nicht fort
Es ist August.

* * *

Πάντα είναι Αύγουστος

Το χώρισμα ανάμεσα στα δωμάτια
Ξύλο μαυρισμένο.
Πάντα η φωτογραφία στον κίτρινο τοίχο
Δείχνει τη συνάντηση στο ποτάμι
Την ώρα που ο ήλιος μετέωρος ανάμεσα
Από δέντρα και άμμο ναρκισσεύεται
Στο νερό.
Πάντα φτάνει το τραίνο στο σταθμό
Οι πρώτες φωνές στους διαδρόμους, το πρώτο τσιγάρο, τα μεγάφωνα
Οι απίστευτες ματιές της Κυριακής για ένα ταξίδι στη μυθολογία
Το πλήθος, τα χέρια, τα μέλη, τα μάτια των υπνωτιστών.
Πάντα είναι Αύγουστος
Η μητέρα σου στο διπλανό δωμάτιο ξερνάει και συ αγωνίζεσαι
Για τη μετατόπιση ανάμεσα από λίμνες, έλη, νεκρούς
Σε βιβλία χημείας και φυσικής που τα οφείλεις τον Σεπτέμβρη
Σε σώματα απέραντα ανέπαφων
Που διατηρούνται στη ζωή
Με τη μυθολογία του Αυγούστου
– Ο πατέρας σου υπέγραψε πριν από λίγο
Δεν μπορείς να φύγεις
Είναι Αύγουστος.


2.

Die Toten füllten die Flure

Beschmutzt nicht mit Gerede über die Toten
der Lebenden Erinnerung.
Wenn auch Samstag oder Mittwoch ist,
sollt ihr doppelt über Tote schweigen.
Auch wenn ihr euch erinnert an ihre Gestalt, wie sie in Züge stiegen
wie sie auf die Dächer kletterten
Und wenn ihr Name euch zwischen die Lippen kommt, wechselt das Thema
Sprecht über den Film, den ihr gestern gesehen habt,
das ist die leichte Lösung,
aber nicht über denjenigen, der dir im Caféhaus gegenüber saß,
der dich anstarrte, solange du rauchtest
Du weißt es, auch er ist bereits tot
Sag, wenn es kommt, dass er ein weißes Hemd trug
– beharre auf das weiße Hemd
Das Hemd, du weißt es genau, war schwarz
und die Hose war eng und billig.
Beschmutzt nicht durch Gerede über die Toten
der Lebenden Erinnerung.

* * *

Οι νεκροί γέμισαν τους διαδρόμους

Μην προσβάλλετε τη μνήμη των ζωντανών
μιλώντας για τους νεκρούς σας.
Κι αν είναι Σάββατο ή Τετάρτη διπλά μη μιλάτε για νεκρούς.
Κι αν θυμηθείτε τη μορφή τους, πως έμπαιναν στα τραίνα
πως ανέβαιναν στις σκεπές
Κι αν στο στόμα σας φτάσει τ΄όνομα, αλλάξτε συζήτηση
Μιλήστε για την ταινία που είδατε χθες,
είναι εύκολη λύση,
πάντως όχι για κείνον που καθόταν στο καφενείο απέναντί σου
και όση ώρα κάπνιζες σε κοιτούσε
Το γνωρίζεις, είναι ήδη νεκρός κι αυτός
Πες, αν σου διαφύγει, φορούσε άσπρο πουκάμισο
– επέμενε για το άσπρο πουκάμισο
το πουκάμισο, ξέρεις πολύ καλά, ήταν μαύρο
και το παντελόνι στενό και φτηνό.
Μην προσβάλλετε τη μνήμη των ζωντανών
μιλώντας για τους νεκρούς σας.


3.

Ich ging heute zu den Felsen
Ich ging mich umzubringen
Und ich sah in der Ferne die Dampfer
Unten sah ich das dunkle Meer
Οben krächzten Vögel
Hinter mir Fabriken zerschnitten den Tag
in Schichten
Ich sah Matrosen mit aller Kraft an den Tauen
ziehen
die Richtung der Fahrt zu ändern

Und ich blieb so lange regungslos
Ich kam zurück
Ich verblühte

* * *

Πήγα σήμερα στους βράχους
Για να σκοτωθώ πήγαινα
Κι είδα μακριά βαπόρια
Τη θάλασσα κάτω μαυρισμένη είδα
Πουλιά να πετάνε πάνω με φωνές
Εργοστάσια πίσω μου να κόβουνε σε βάρδιες
τη μέρα
Είδα και τους ναύτες με βία να τραβάνε
τα σχοινιά
Ν΄αλλάζουνε γραμμή στην πορεία

Κι έμεινα έτσι ώρα πολλή
Γύρισα πίσω
Μαράθηκα


4.

Durch die Kälte werden die Finger dünner
Die Ringe der Neuvermählten rutschen herunter
Auch die von jenen, die schon Jahre miteinander verbrachten,
gehen verloren
Die Mädchen im Bordell ändern ihr Mienenspiel
Die Körper lockern sich
unter kräftigem Betasten
Die Zauberworte bleiben ungehört
Die Säle füllen sich mit Unbekannten,
die Garküchen mit verstorbenen Freunden

An solchen Abenden verdichten sich die Reihen der Vermissten

* * *

Με το κρύο μικραίνουνε τα δάχτυλα
Πέφτουνε τα δαχτυλίδια των νεονύμφων
Αυτών που πέρασαν τα χρόνια μαζί
χάνονται
Αλλάζουν όψη τα κορίτσια στο μπορντέλο
Τα σώματα χαλαρώνουνε μετά από δυνατές
ψηλαφήσεις
Οι μαγικές λέξεις δεν ακούγονται
Οι σάλες γεμίζουν άγνωστους,
με πεθαμένους φίλους
τα μαγειρεία

Τέτοια βράδια πυκνώνουνε οι τάξεις των αγνοουμένων.


5.

Tastsinn oder Finsternis

Er vergeudete sein Leben
auf den Straßen
und in dunklen Gassen.
Jetzt tönen für ihn die Posaunen.
Die Busse fahren Spalier,
ihn passieren zu lassen.

Seht ihn an,
wie ein Hund sucht er einen Platz
sich auszuruhen.
Schaut auf ihn,
er sucht ein Grab, hineinzugehen.

* * *

Αφή ή Σκοτάδι

Ξόδεψε τη ζωή του
σε δρόμους και στενά
σε σκοτεινά σοκάκια.
Τώρα οι σάλπιγγες
γι΄αυτόν ηχούν.
Τα λεωφορεία αφήνουν χώρο
να περάσει.

Κοιτάχτε τον,
ψάχνει τόπο σαν τα σκυλιά
να ξαποστάσει.
Κοιτάχτε τον,
ψάχνει μνήμα να μπει μέσα.


6.

Wir kommen nachts
Nachts werden wir in unsere Körper zurückkehren
genauso wie damals als wir in ihnen waren doch nicht darin existierten.
Dann werden wir fliehen wie Schatten,
gejagt werden wir und an Gewissensbissen sterben.
Vergeblich die Blicke, die auf uns warten.
Vergeblich die Körper, in ihrem Verlangen nach uns.
Wir werden nicht mehr wir sein.
Andere werden vor uns stehen. Hinter uns: Nichts.
Wir werden nun nichts haben als ein Gesicht in der Nacht,
gedruckt auf ihrem Papier, es wird nicht das unsere sein.
Wir werden vor der Menschenmasse fliehen, werden eine Brille tragen,
ohne zu sehen werden wir vor dem Nebel fliehen und vor den Bäumen.
Wir werden die Hemden, die Trikots wechseln vor den Fenstern
und ohne Verdacht. Ist Paul weg?
werden wir fragen.
Wir werden einsteigen in Busse. Auf Bahnsteigen werden wir aussteigen.
Wir werden trinken ohne Wunsch. Wir werden nicht träumen.
Wir werden keine vorüberziehenden Schiffe sehen,
die sich in den Fenstern spiegeln.
Keine Züge, die die Orte zerdehnen. Unseren Tod
werden wir nicht sehen.

* * *

Νύχτα θα επιστρέψουμε

Νύχτα θα επιστρέψουμε στα σώματά μας
το ίδιο ανύπαρκτοι όπως όταν ήμασταν εντός των.
Τότε σαν σκιές θα διαφεύγουμε, τότε σαν από άλλες τύψεις
κυνηγημένοι θα πεθαίνουμε.
Μάταιες οι ματιές που θα μας περιμένουν. Μάταια τα σώματα
που θα μας ζητούν. Εμείς δεν θα είμαστε πια εμείς.
Θα είναι άλλοι πίσω από εμάς. Μπροστά από εμάς. Τίποτα.
Εμείς πια δεν θα έχουμε παρά ένα πρόσωπο μέσα στη νύχτα
αυτό το αποτυπωμένο στα χαρτιά τους πρόσωπο δεν θα είναι
το δικό μας. Εμείς θα διαφεύγουμε από το πλήθος φορώντας γυαλιά,
δίχως μάτια θα διαφεύγουμε από την ομίχλη, τα δέντρα
θα διαφεύγουμε.
Χωρίς υποψίες μπροστά στα παράθυρα θα αλλάζουμε
τα πουκάμισα, τις αθλητικές φανέλες. Έφυγε ο Παύλος,
θα ρωτάμε.
Στα λεωφορεία θα μπαίνουμε. Θα κατεβαίνουμε στις αποβάθρες.
Δίχως επιθυμίες θα πίνουμε. Δεν θα βλέπουμε όνειρα.
Δεν θα βλέπουμε καράβια να περνούν στο βάθος των υαλοπινάκων.
Τραίνα να μακραίνουνε τους τόπους. Το θάνατό μας
δεν θα βλέπουμε.


7.

Traum

Vermutlich fand alles vor mir statt,
Bilder, die ich im Nebel wahrnahm
Blüten und Lilien im Wind des Sommers
verblüht
Ein Knabe, der über Fieber klagte,
Hitze auf dem Körper
und feuchte Tücher auf der Stirn.
Schwimmer, die wie Fußballspieler aussahen
Rufe, die die Küste gegenüber nicht erreichten
und Tavernen ohne Kunden.

* * *

Όνειρο

Νομίζω πως όλα γίνονταν μπροστά μου
εικόνες που τις έβλεπα
μέσα σε καταχνιά
άνθη και κρίνα μαραμένα από τον άνεμο
του θέρους
Ένα αγόρι που παραπονιότανε
πως έχει πυρετό,
θερμοκρασίες πάνω στο δέρμα
πετσέτες με υγρά στο μέτωπο.
Κολυμβητές που έμοιαζαν με ποδοσφαιριστές
Φωνές που δεν φτάναν στην απέναντι ακτή
και ταβέρνες δίχως πελάτες.

    25.05.2014